دل کور
دلِ کور
رمانی به فارسی، نوشتۀ اسماعیل فصیح، در ۱۳۵۲ش. توصیفی از تغییر و تحولات تهران طی سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۵۰ش است. هر مرحله از این تغییرات، از ورای سرگذشت یکی از پسران ارباب حسن آریان، به‌شیوۀ یادآوری گذشته، بیان می‌شود. مشخص‌ترینِ آنان مختار، متجاوزی حریص، است که با استفاده از کمبودهای زمان جنگ، تاجری صاحب‌نام می‌شود. نویسنده به‌شیوه‌ای ناتورالیستی، به تأثیر وراثت و محیط بر شخصیت‌های اثر نیز توجه کرده است.