طالع (عرفان)
طالع (عرفان)
اصطلاحی عرفانی، به معنی اثری است که خوی سالک، از اسماء الهی‌ای که در آن سلوک می‌کند، می‌پذیرد. بدیهی است که به حسب تعدد اسماء، طوالع متعدد، و به حسب مقامی که سالک در آن سلوک می‌کند، طالعی که در خلق او ظاهر می‌شود، دیگرگون می‌شود. بدین‌ترتیب، هرقدر سالک به نهایت سیر خود نزدیک‌تر شود، طوالع او بیشتر خواهد شد.