برگمان، اینگمار (۱۹۱۸ـ۲۰۰۷)
بِرگْمان، اینگْمار (۱۹۱۸ـ۲۰۰۷)(Bergman, Ingmar)
| اینگمار برگمان Ingmar Bergman | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۱۸ م |
| درگذشت | ۲۰۰۷ م |
| ملیت | سویدی |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان سینما و تیاتر |
| آثار | مهر هفتم؛ توت فرنگی های وحشی (هر دو ۱۹۵۷)؛ مه باکره (۱۹۵۹) |
| گروه مقاله | سینما |
کارگردان سوئدی سینما و تئاتر. بسیاری او را کارگردان ـ مؤلفی بی‌نظیر و از استادان سینمای مدرن می‌دانند. در آثارش، که غالباً بسیار بدبینانه‌اند، به پیچیدگی‌های اخلاقی، روان‌شناختی، و مابعدالطبیعی می‌پردازد. با دو فیلم مُهر هفتم[۱] و توت‌فرنگی‌های وحشی[۲] (هر دو ۱۹۵۷) به‌شهرت جهانی رسید. از دیگر آثار اوست: چشمۀ باکره[۳] (۱۹۵۹)، سکوت[۴] (۱۹۶۳)، پرسونا[۵] (۱۹۶۶)، فریادها و نجواها[۶] (۱۹۷۲)، و فانی و الکساندر[۷] (۱۹۸۲). شناخت برگمان در تصویرکردن زنان در کارهای آغازینش، ازجمله در لبخندهای یک شب تابستان[۸] (۱۹۵۵)، مشهود است. آنچه روزبه‌روز بیان نظرگیرتری در آثارش یافته، همانا جست‌وجوی رنج‌آور او در پی حقیقت معنوی است. آثارش بر بسیاری از فیلم‌سازان پس از خود، به‌ویژه وودی آلن[۹]، تأثیر عمیق داشته است.