قوانین بهداشت همگانی
قوانین بهداشت همگانی (انگلستان) public health acts
مجموعه قوانین مصوب پارلمان انگلیس در 1848، 1872 و 1875 برای مقابله با آلودگی‌ها و بیماری‌ها و تدوین مقررات بهداشتی. اولین قانون، موجب تأسیس هیئت مرکزی بهداشت[۱] شد و این هیئت به نوبه خود هیئت‌های محلی را در مناطقی که نرخ مرگ و میر بالاتر از نرخ متوسط مرگ و میر در کشور داشتند به وجود آورد. بر اساس این قانون، هیئت‌های محلی کوچک‌تر نیز به درخواست ساکنان مناطق مختلف تشکیل شد. هیئت‌های محلی بر نظارت خیابان، جمع‌آوری زباله، تأمین آب و ایجاد سیستم فاضلاب نظارت داشتند. سنگ‌فرش‌کردن خیابان و پاک‌سازی زاغه‌ها در همان دوره آغاز شد. براساس قانون 1872 هر یک از هیئت‌های محلی موظف شدند که مسئول بهداشت و درمان تعیین‌کنند. قانون 1875 قوانین و مقررات پیشین را تثبیت و مقررات جامع بهداشتی را تدوین کرد. جنبش سازمان‌یافته بهداشت همگانی در قرن نوزدهم برای مقابله با وضعیت غیز بهداشتی فراگیر بنیاد گذارده شد. افزایش جمعیت شهری، ازدحام بیش از حد، کمبود آب و سکونت‌گاه‌های نامناسب، فضایی غیر بهداشتی و مستعد برای بومی‌شدن بیماری‌های عفونی تیفوس و سل و شیوع ادواری بیماری‌هایی نظیر وبا پدید آورده بود. برخورد آن زمان، بی‌تفاوتی و عدم دخالت[۲] در ارائه خدمات همگانی بود و دولت هیچ نوع مسئولیتی در زمینه تأمین مسکن و بهداشت عمومی احساس نمی‌کرد. بررسی‌های ادوین چدویک[۳] درباره وضعیت بهداشتی طبقه کارگر در 1842 و گزارش‌های کمیسیون بهداشت شهرها در 1844 و 1845، تصویر معتبری از آلودگی‌ها و بیماری‌ها رایج،. به ویژه، در شهرها ارائه داد. شیوع بیماری وبا در 1848، نگرانی‌ها را افزایش داد. چدویک در گزارش‌های خود ادامه سیاست عدم دخالت دولت را غیر مسئولانه خواند و بر این نکته اصرار ورزید که در بلندمدت هزینه پیشگیری از بروز بیماری‌ها کمتر از هزینه درمان خواهد بود. تحقیقات لوئی پاستور[۴] و جان اسنو[۵] نشان داد که میکروب‌ها عامل شیوع بیماری هستند و در محیط‌های غیر بهداشتی رشد می‌کنند و مقابله عملی با این وضع ضروری است. در اوایل قرن 20 با سامان‌یافتن وضعیت بهداشت همگانی رسیدگی به بهداشت و سلامت فردی شهروندان مورد توجه قرار گرفت. ضرورت این توجه زمانی بیشتر احساس شد که ارتش برای تأمین نیروی لازم جهت شرکت در جنگ بوئر[۶] به سربازگیری روی آورد. بسیاری از داوطلبان به علت برخوردار نبودن از سلامت جسمانی برای جنگ، نامناسب تشخیص داده شدند. این تحول به پایه‌گذاری خدمات بهداشتی و درمانی شخصی منجر شد. از جمله در 1902 خدمات مراقبت از مادران به هنگام زایمان از طریق سازماندهی فعالیت قابله‌ها به وجود آمد. در 1906 تغذیه رایگان کودکان فقیر در مدارس و در 1908، ارائه خدمات بهداشتی در مدارس سامان داده شد. بیمه درمانی همگانی حقوق‌‌بگیران در 1911 به وجود آمد و در 1915 اطلاع دادن موالید به مسئول امور بهداشتی اجباری شد و در 1918 درمانگاه‌های بهداشت و رفاه مادران و نوزادان ایجاد شد. در سال 1919 با برچیده‌شدن جمعیت‌های محلی بهداشت، وزارت بهداری[۷] به وجود آمد. در خلال سال‌های 1919 تا 1937 با تصویب قوانینی درباره ساخت و سازها تأسیسات درمانی گام‌های مهمی در جهت بهداشت همگانی برداشته شد. بعد از جنگ دوم جهانی نیز تصمیمات قانونی و اقدامات عملی برای گسترش و بهبود بهداشت همگانی ادامه پیدا کرد.