نمایش نامه نویس های ایرانی
نمایش‌نامه‌نویسان ایرانی
از قدیمی‌ترین نمایش‌نامه‌نویسان ایرانی، میرزا فتحعلی آخوندزاده و میرزا آقا تبریزی هستند، كه فعالیت خود را از اوایل قرن سیزدهم شمسی آغاز كردند. پس از آن‌ها میرزا احمدخان كمال‌الوزاره محمودی، مؤید‌الممالك فكری ارشاد، میرزاده عشقی، حسن مقدم، ذبیح بهروز، گریگور یقیكیان، ارسلان پوریا، سیدعلی نصر، رضا كمال شهرزاد و معزدیوان فكری تا اوایل قرن چهاردهم نمایش‌نامه‌هایی نوشتند كه در دورۀ خود مورد توجه قرار گرفتند.
در دورۀ سلطنت پهلوی اول و دوم و سال‌های استقرار جمهوری اسلامی نمایش‌نامه‌نویسان دیگری به ذوق‌ورزی و آزمایش‌گری پرداخته‌اند كه مهم‌ترین آن‌ها به این قرارند: سیدعلی آذری، داود آریا، افراسیاب آزاد، نوذر آزادی، سیروس ابراهیم زاده، محمود استادمحمد، ناصر ایرانی، هوشنگ باختری، احمد بهارمست، بهرام بیضایی، ابوالقاسم پرتو اعظم، ایرج پزشكزاد، سعید پورصمیمی، یارعلی پورمقدم، محمدعلی جمال‌زاده، ابوالقاسم جنتی عطایی، مهین جهانبگلو (تجدد)، محمد چرمشیر، پرویز خطیبی، اسماعیل خلج، محمود دولت‌آبادی، جواد ذوالفقاری، اكبر رادی، اختر راستكار، منوچهر رادین، محمد رحمانیان، غلامحسین ساعدی، علی شجاعیان، مهرداد شكوهی، حسن شیروانی، رضا صابری، علی‌اصغر صفوی (صفی)، فرامرز طالبی، محمود طیاری، بهروز غریب‌پور، بهزاد فراهانی، بهمن فرسی، امین فقیری، پرویز كاردان، تندر كیا، خجسته كیا، داود كیانیان، محمد للری، بیژن مفید، ابراهیم مكی، ایرج مهدویان، محمدحسین میمندی‌نژاد، محسن مخلمباف، تهمینه میرمیرانی، علی نصیریان، نظام نظام‌وفا، عباس نعلبندیان، سعید نفیسی، عبدالحسین نوشین، نصرت‌الله نویدی، صادق هدایت و محسن یلفانی.