ذرت بو داده
نوعی از تنقلات با انرژی غذایی بالا. در انگلیسی به آن پاپ‌کورن[۱] می‌گویند و در ایران از زمان رایج شدن مصرفش نام‌های متعددی برای آن استفاده شده است؛ از قبیلِ چُسِ فیل، پُفِ فیل، گُل‌بلال و ذرتِ پفکی. ذرتی که برای تهیۀ این محصول مورد استفاده قرار می‌گیرد، مادۀ اولیۀ انواع محصولات غذایی‌ست که به شکل اسنک[۲] پف‌دار تولید می‌شوند.
روش خانگی ساخت ذرت بو داده بسیار آسان است: دانه‌های ذرت درون یک تابه یا ظرفی که کف‌اش مقداری روغن ریخته شده گرم می‌شوند تا آب درون دانه‌ها تبخیر شود. همزمان مقداری نشاسته در دانه دکسترینه[۳] می‌شود. مقداری فشار در این‌جا رها شده و چون پوسته‌ای که دانه را در بر می‌گیرد می‌ترکد، آب درون دانه تبخیر می‌شود و در نهایت یک محصول منبسط با باد کرده به دست می‌آید. چه در روش خانگی و چه صنعتی با افزودن مواد مختلف طعم‌دهنده (از قبیل سرکه، کره، پنیر، سس گوچه‌فرنگی، یا برخی گیاهان معطر یا تند مثل فلفل یا جعفری و...) حین بو دادن می‌توان طعم سادۀ ذرت باد کرده را تغییر داد. همچنین می‌شود بر روی محصول تولید شدۀ بدون طعم (ساده) شکر پاشید یا شربت بر روی آن اسپری کرد.
ذرت بو داده (خاصه محصولات صنعتی آن) اگرچه امروزه از تنقلات بسیار پرطرفدار در میان کودکان و جوانان است، اما چون در تهیه‌اش از مقادیر قابل توجهی روغن خوراکی استفاده می‌شود، می‌تواند برای سلامتی انسان مضراتی داشته باشد.