ابوعلی فارسی
ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)
(حسن بن احمد بن عبدالغفار) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد بغداد شد. ابوعلی کتاب‌المعانی را نزد مؤلفش زجاج فراگرفت و الکتاب اثر سیبویه را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در بغداد اقامت داشت و به تدریس دو کتاب الجمل و الموجز مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می‌دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین‌بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم کلام نیز تسلط داشت و خواطر را الهام گرفته از خداوند می‌دانست. برخی از آثار ابوعلی عبارت‌اند از الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات.
| ابوعلی فارسی | |
|---|---|
| زادروز |
فسا ۲۸۸ق |
| درگذشت | بغداد ۳۷۷ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نحوی و لغوی |
| آثار | الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات |
| گروه مقاله | فلسفه، منطق و کلام |