پونتوپیدان، هنریک (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)
پونْتوپیدان، هِنریک (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)(Pontoppidan, Henrik)
| هنریک پونتوپیدان Henrik Pontoppidan | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۵۷م |
| درگذشت | ۱۹۴۳م |
| ملیت | دانمارکی |
| تحصیلات و محل تحصیل | ریاضیات و فیزیک، دانشگاه کپنهاک |
| شغل و تخصص اصلی | رمان نویس |
| آثار | پرخوش اقبال (۱۸۹۸ـ۱۹۰۴) |
| گروه مقاله | ادبیات غرب |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل ادبیات (۱۹۱۷) |
رمان‌نویس دانمارکی. نخستین مجموعۀ رمان‌های بزرگ او، ارض موعود[۱] (۱۸۹۱ـ۱۸۹۵)، داستان زندگی شرح‌حال‌گونۀ وزیری است که با زنی رعیت ازدواج می‌کند و تصویری صمیمانه و دلسوزانه از روستانشینان ترسیم می‌کند، هرچند اثرش ناخشنودی شخصی او را بازتاب می‌دهد. اثر مهم پونتوپیدان، پرخوش اقبال[۲] (۱۸۹۸ـ۱۹۰۴)، زندگی شهری دانمارکی حوالی ۱۹۰۰ را توصیف می‌کند و به اندازۀ سومین مجموعۀ رمان‌های او، قلمرو مردگان[۳]، حاکی از طنز و سرخوردگی است (۱۹۱۲ـ۱۹۱۶). پونتو همراه با کارل گلروپ[۴] در ۱۹۱۷ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. پونتوپیدان در فریدریتسیا[۵] زاده شد و در دانشگاه کپنهاگ ریاضیات و فیزیک خواند. نخستین رمان‌ها و داستان‌های کوتاهش تعهد اجتماعی و تفکر سیاسی بنیادی او را آشکار می‌سازند. شخصیت او خصوصا از این جهت متفاوت بود که هم از فضای محافظه‌کارانه‌ی اطرافش دوری می‌کرد و هم در عین حال فصله‌ی خود را با ماعصران سوسیالیستش حفظ می‌کرد. گئورگ براندس[۶] و مایر گلدشمیت[۷] (۱۸۱۹ـ۱۸۸۷)، رمان‌نویس دانمارکی، هردو نفوذ عمده‌ای در آثار پونتوپیدان داشتند.