الگار، ادوارد (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)
اِلگار، اِدوارد (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)(Elgar, Edward)
آهنگ‌ساز انگلیسی. اوراتوریوی معروف او، رؤیای گِرونتیوس[۱] (۱۹۰۰)، برمبنای نوشته‌ای از عالِم الهی جان هنری نیومن[۲]، بااین‌که ابتدا در بریتانیا محبوبیتی به‌دست نیاورد، در ۱۹۰۲ در دوسلدورف[۳]، آلمان، با استقبال خوبی مواجه شد و توجه همگان را به آثار قبلی آهنگ‌ساز جلب کرد، ازجمله مارش‌های عظمت و موقعیت[۴] (۱۹۰۱)؛ واریاسیون‌های اِنیگما[۵]ی او (۱۸۹۹) برایش شهرت جاودان به‌همراه آورد. الگار فرزند یک دلال آثار موسیقی بود که در مقام ارگ‌نواز در کلیسای کاتولیک رومی سنت جورج[۶] نیز کار می‌کرد. الگار خودآموخته آهنگ‌سازی بود، و در ۱۲سالگی برای یک نمایش کوچک خانگی به نام عصای جوانی[۷] موسیقی ساخت. در ۱۵سالگی او را برای کار به یک دفتر اسناد رسمی فرستادند، هرچند خود ترجیح می‌داد در مغازۀ پدرش شاگردی کند. از ۱۶سالگی به تدریس در محل زندگی خود پرداخت و در یک کویینتت بادی، نوازندۀ فاگوت شد. آثار اِلگار در بسیاری از جشنواره‌های داخل و خارج کشور به‌‌اجرا درآمدند و جشنوارۀ اِلگار در کاوِنت گاردن تیاتر[۸] لندن در ۱۹۰۴ افزایش شهرت او را به‌همراه داشت و در همان سال عنوان سِر دریافت کرد. در سال‌های ۱۹۰۵ـ۱۹۰۶ استاد موسیقی در دانشگاه بیرمنگام[۹] بود. پس از مرگ، یک سمفونی ناتمام (سمفونی سوم) و اپرایی به‌نام‌بانوی اسپانیایی[۱۰] از او به‌جا ماند.