راهزنان (کتاب)
(به آلمانی: Die Räuber؛ به انگلیسی: The Robbers) تراژدی پنج‌پرده‌ای و نخستین اثر نمایشی یوهان کریستف فریدریش فون شیلر. سال 1781م بدون ذکر مؤلف چاپ و سال بعد تجدید چاپ شد و برای نخستین بار به رهبری بارون فون دالبرگ[۱] به اجرا درآمد. سال ۱۳۹۱ش برای اولین بار به کارگردانی علیرضا کوشک جلالی (کارگردان و نمایشنامه‌نویس ایرانی مقیم آلمان) در مجموعۀ تئاتر شهر روی صحنه رفت و پس از آن نیز به فستیوال «شیلر» کشور آلمان دعوت شد. این اثر شاخص شیلر که در زمرۀ پراجراترین آثار کلاسیک آلمانی در اروپاست، به سال 1394 همراه با نمایشنامۀ دیگری از شیلر (توطئه فیسکو در جنووا[۲]) به ترجمۀ فارسی ابوالحسن میکده توسط «انتشارات علمی و فرهنگی» و سال 1399 به صورت مستقل به ترجمۀ علیرضا کوشک جلالی توسط نشر «آماره» منتشر شده است.
موسیقیدانان بارها راهزنان را به تعبیر موسیقیایی درآورده‌اند: یوهان رودولف تسومشتخ[۳] (1760- 1802)، آهنگساز آلمانی برای صحنه‌های این نمایشنامه آهنگ ساخت؛ ساوریو مرکادانته[۴] (1795- 1870)، آهنگساز ایتالیایی اپرانامۀ کرشینی[۵] (مأخوذ از درام شیلر، با همان عنوان راهزنان) را به آهنگ درآورد. البته این اپرا که به سال 1836 در پاریس اجرا شد، جزو بهترین اپراهای مرکادانته نیست؛ جوزپه وردی (1813- 1901) نیز با اقتباس از اپرانامۀ آندرآ مافئی[۶] که همان موضوع راهزنان را اخذ کرده بود، آهنگی برای اپرا ساخت. این اپرا نیز که به سال 1847 در لندن اجرا شده با استقبال سردی مواجه شد.
این نمایشنامه هرچند در آن همان مضمون سنتی کین و نفرت دو برادر نسبت به هم تکرار می‌شود، از خواست شاعر برای برقراری حاکمیت واقعیتی شریف‌تر مقرون به عدالت خبر می‌دهد. او می‌فهمد که جهان نو از ویرانی و ویرانه‌های گذشته سر برنمی‌آورد؛ بلکه از نو شدن کیفیات روحی و باطنی پدید می‌آید. در این اثر جنگ بین احساسات لطیف و باشکوه انسانی در برابر ناملایمات، در برهه‌ای از تاریخ آلمان به نمایش گذاشته شده. تنفر از جامعهٔ پر از تبعیض و دروغ، مبارزهٔ ایده‌آلیست‌های از جان گذشته برای آزادی و برپایی بهشت موعود بر روی زمین و آرمان‌گرایی بی‌منطق، ایده‌های اصلی این نمایش هستند. قهرمانان نمایشنامه موجودات بشری نیستند، بلکه باید گفت نمادهای عالم عقلانی شاعرند. علاقۀ شیلر به صحنه‌های پرازدحام، از طریق وجود چهره‌های نمایشی فرعی ظاهر می‌شود که بازیگران نقش‌های اصلی را احاطه می‌کنند و به تعبیری می‌توان گفت به منزلۀ گروه همسرایان تراژدی‌اند. به رغم نواقصی که در این اولین اثر شیلر می‌توان نشان داد، باید گفت که نبوغ نمایشنامه‌نویسی او در وسعت و قوت کار تألیفی، در بسط و پرورش سرشار از منطق و تکلفات هنری آگاهانه، در مهارت او از حیث نشاندن موقعیت‌ها و آدم‌ها در جاهای شایسته و درخور آنها جلوه‌گر است.