سپنتا، عبدالحسین (تهران ۱۲۸۶ـ۱۳۴۸ش)
عبدالحسین سپنتا (تهران ۱۲۸۶ـ ۱۳۴۸ش)
| سیروس ابراهیم زاده | |
|---|---|
| زادروز |
اردبیل ۱۳۱۶ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تیاتر در مدرسه هنرهای دراماتیک و موسیقی بیرمنگام (انگلستان، ۱۳۵۸)، زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| آثار | نمایش فرنگی و شبی خون (هر دو نوشته و به کارگردانی خودش)؛ نمایش رادیویی آن سوی پرده ها؛ فیلم کمال الملک (۱۳۶۲) |
| گروه مقاله | تیاتر |
| خویشاوندان سرشناس | ناهید کبیری (همسر) |
فیلم‌نامه‌نویس، کارگردان ایرانی، و سازندۀ نخستین فیلمِ ناطقِ سینمای ایران. در شکل‌گیری و تحول سینمای ایران نقشی اساسی داشت. از نُه فیلم دورۀ اول فیلم‌سازی (۱۳۰۹ـ۱۳۱۵) پنج فیلم متعلق به اوست: دختر لر (با همکاری اردشیر ایرانی، ۱۳۱۲)، شیرین و فرهاد (۱۳۱۳)، فردوسی (۱۳۱۳)، چشم‌های سیاه (۱۳۱۵) و لیلی و مجنون (۱۳۱۵). این فیلم‌ها در هندوستان و با مساعدتِ مالی و فنی استودیوهای امپریال فیلم (بمبئی)، کریشنافیلم (بمبئی)، و کمپانی ایست ایندیا (کلکته) ساخته شدند، و از حیث نحوۀ داستان‌پردازی و فناوری روز، نسبت به فیلم‌هایی که اوگانیانس و مرادی در ایران ساخته بودند، از پیشرفت نظرگیری برخوردار بودند، و در بالا بردن سطح توقع تماشاگران تأثیر بسزایی داشتند. سپنتا در فیلم‌هایش گرایش ملی و تاریخی داشت؛ و کتاب‌هایی نیز با همین گرایش تألیف کرده است، همچون اخلاق ایران باستان (۱۳۱۱)، زردشت که بود و چه کرد (۱۳۱۱)، پرتویی از فلسفۀ ایران باستان (۱۳۱۱)، و مجموعۀ سخنوران دورۀ پهلوی (۱۳۱۳).