کانون فیلم
کانون فیلم
مهم‌ترین مرکز بایگانی فیلم ایران. فرخ غفاری، دبیرکل کانون ملی فیلم ایران، در آذر ۱۳۲۸ش نخستین جلسۀ نمایش کانون ملی فیلم را برگزار کرد، و در اندک زمانی۱۵۰ علاقه‌مند سینما عضو آن شدند. پس از ۱۳۳۰، که او به فرانسه رفت، جلسه‌های نمایش کانون فیلم تعطیل شد، و با بازگشت او در ۱۳۳۶، با حمایت انجمن هنرهای جوان، دوباره احیا شد. این جلسات تا آخرین روزهای قبل از پیروزی انقلاب اسلامی برگزار می‌شد، و فیلم‌های مهمی برای اعضاء نمایش داده شد، همچون شب و مه (آلن رنه) همشهری کین (اورسون ولز) مهر هفتم (اینگمار برگمان)، هفت سامورایی (آکیرا کوروساوا) مرد سوم (کارل رید) رومئو و ژولیت (رناتو کاستلانی) بادکنک قرمز (آلبر لا موریس (بچه‌های بهشت (مارسل کارنه) و سزار و کلئوپاترا (گابریل پاسکال.) پس از انقلاب دورۀ جدید کانون فیلم ایران از شهریور ۱۳۵۸، با نمایش فیلم مستند برای آزادی (حسین ترابی) آغاز شد، و به‌شکل روزانه با نمایش فیلم‌های بازگشت من (میکلوش یانچو) بردۀ عشق (نیکیتا میخالکوف) در غربت (سهراب شهیدثالث) و مانند این‌ها ادامه یافت. نمایش هر فیلم در هفتۀ بعد نیز تکرار می‌شد. جلسه‌های نمایش کانون فیلم تهران تا اوایل ۱۳۶۲ ادامه یافت و پس از آن متوقف شد. با تعطیلی این جلسات، کانون فیلم تهران دچار یک دوره وقفۀ طولانی شد، تا این‌که دور دیگری از فعالیت‌های کانون (وابسته به فیلم‌خانه ملی ایران) در بهار۱۳۷۰، به‌سرپرستی محمدحسن خوشنویس، مدیر فیلم‌خانه ملی ایران، و برنامه‌ریزی غلام حیدری (عباس بهارلو) با عنوان سینما و ادبیات با نمایش فیلم‌هایی از ۳۱ اردیبهشت آغاز شد. این جلسه‌ها تا دهۀ ۱۳۸۰ نیز ادامه یافته است. ازجمله فیلم‌های که در این جلسات نمایش داده شد عبارت‌اند از شاه لیر (گریگوری کوزینتسف) جولیوس سزار (جوزف ال منکیه‌ویتس) هنری پنجم (لارنس اولیویر) بینوایان (ریچارد بولسلاوسکی) و گوژپشت نتردام (والاس وورسلی).