اسکوئیت، هربرت
اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸)(Asquith, Herbert)
| مسعود اسکویی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۳۱۸ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | گزارشگر ورزشی |
| شغل و تخصص های دیگر | تهیه‌کننده، تولیدکننده، کارگردان و مجری |
| گروه مقاله | ورزش |
اِرلِ اول آکسفورد و اسکوئیت[۱]، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶) این کشور. در ۱۹۰۸ به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات مجلس اعیان[۲] را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری[۳] اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر[۴] به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹ با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای چارلز پارنل[۵] به‌شهرت رسید. اولین عضو منتخب حزب لیبرال بود، که در ۱۸۸۶ از حوزۀ انتخابیۀ فایف شرقی[۶] به پارلمان راه یافت و تا ۱۹۱۸ این کرسی را در اختیار داشت. در دوران نخست‌وزیری گلدستون[۷] (۱۸۹۲ـ۱۸۹۵) وزیر کشور بود. در کابینۀ هنری کمبل ـ بنرمن[۸] در ۱۹۰۵، وزیر دارایی شد و پس از کناره‌گیری کمبل ـ بنرمن در ۱۹۰۸، به نخست‌وزیری رسید. با پافشاری برای تصویب بودجۀ رادیکالی، که دیوید لوید جورج[۹]، وزیر دارایی او، به پارلمان تسلیم کرده بود، ناگزیر شد تا به دو سری انتخابات در ۱۹۱۰ تن در دهد. نتیجۀ این انتخابات تصویب قانون پارلمانی۱۹۱۱[۱۰] بود، که براساس آن اختیارات مجلس اعیان در وتو[۱۱] کردن قوانین محدود شد. تلاش‌های اسکوئیت برای به‌تصویب‌رساندن قانون خودمختاری ایرلند، «شورش کراگ۱۲» (پادگانی انگلیسی در ایرلند) و شروع مقدمات جنگ داخلی را در پی داشت. با آغاز جنگ جهانی اول در ۱۹۱۴، وحدت دوباره برقرار شد و اسکوئیت در مه ۱۹۱۵ کابینۀ ائتلافی تشکیل داد، اما سیاست صبر و انتظار او با جنگ تمام‌عیار ناسازگار بود؛ درنتیجه، در دسامبر ۱۹۱۶ به ناچار استعفا کرد و لوید جورج جانشین او شد. این رویداد به بروز شکافی ژرف در حزب لیبرال انجامید و این حزب پس از ۱۹۱۸، با وجود ادامۀ رهبری رسمی اسکوئیت تا ۱۹۲۶، از رونق و اعتبار افتاد.