راجرز، ریچارد (۱۹۳۳)
ریچارد راجرز (فلورانس 23 ژوئیه ۱۹۳۳م- لندن 23 دسامبر 2021م) (Richard Rogers)
| ریچارد راجرز Richard Rogers | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۳م |
| ملیت | انگلیسی |
| شغل و تخصص اصلی | معمار |
| سبک | هایتک |
| لقب | سر |
| آثار | مرکز پومپیدو در پاریس (۱۹۷۷) همراه با رنتزو پیانو؛ ساختمان لویدز در لندن (۱۹۸۶) |
| گروه مقاله | معماری |
| جوایز و افتخارات | جایزه آر آی بی ای |
معمار ایتالیایی‌تبار انگلیسی. بناهایش در شیوۀ های‌تِک[۱]اند؛ ازجمله مرکز پومپیدو[۲] در پاریس (۱۹۷۷) همراه با رنتزو پیانو[۳]؛ ساختمان لویدز[۴] در لندن (۱۹۸۶)؛ و ساختمان رویترز[۵] در بلک‌وال یارد[۶]، لندن (۱۹۹۲)، که جایزۀ آر آی بی اِی[۷] را برایش به ارمغان آورد. در ۱۹۹۱ عنوان سِر گرفت. گرایش به‌وضوح و شفافیت معمارانه، ترکیب فضاهای عمومی و خصوصی، ارائه ترجمانی بی‌نظیر از شیفتگی جنبش مدرن به ساختمان به‌مانند ماشین و پایبندی به پلان‌های قابل انعطاف که به خواسته‌ها و نیازهای همیشه در حال تغییر کاربران پاسخ می‌دهند، از مهم‌ترین مشخصه‌های آثار راجرز محسوب می‌شوند.
در فلورانس ایتالیا به دنیا آمد. پدرش پزشک بود و مادرش علاقه زیادی به طراحی مدرن داشت. در سال ۱۹۳۸، با پدیدار شدن نشانه‌های آغاز جنگ جهانی دوم، خانوادۀ راجرز به انگلستان رفتند. بدین ترتیب ریچارد توانست در مدرسه ای‌ای[۸] لندن به تحصیل در رشتۀ معماری بپردازد و مدرک فوق لیسانس خود را از دانشگاه ییل[۹] دریافت کند. در سال ۱۹۷۱ به همراه با رنتسو پیانو، در مسابقهٔ طرح ساختمان مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس در میان ۶۸۱ شرکت‌کننده برنده اعلام شدند. نمای این ساختمان را مجموعه‌ای از دودکش‌ها، آبگردان‌ها، لوله‌های تأسیساتی و ستون‌ها، تیرها، بادبندها، راه‌پله‌ها و مسیرهای رفت‌وآمد تشکیل می‌داد. ساخت این مرکز هنری و فرهنگی بزرگ در ۱۹۷۱ آغاز و در ۱۹۷۷ به پایان رسید.
راجرز در طول سال‌های زندگی حرفه‌ای خود، موفق به دریافت تعداد زیادی از جوایز معتبر معماری و غیر معماری شده است که ازجمله مهم‌ترین آن‌ها به کسب عنوان سِر در سال 1991، مقام اشرافی در سال ۱۹۹۶ و ملقب شدن او به لرد راجرز، همچنین مدال طلای انستیتو سلطنتی معماران بریتانیا[۱۰] در سال ۱۹۸۵ و شیر طلایی بی‌ینال ۲۰۰۶ ونیز می‌توان اشاره نمود.