هیروشیما، عشق من
هیروشیما، عشق من (Hiroshima, mon amour)
فیلم‌نامه‌ای از مارگارت دوراس، منتشر شده به فرانسوی در ۱۹۶۰. ماجرای این فیلم‌نامه در شهر هیروشیما و در ۱۹۵۷ اتفاق می‌افتد. یک بازیگر زن فرانسوی در هیروشیما در شغل یک پرستار در فیلمی دربارۀ صلح ایفای نقش می‌کند. او درطی فیلم‌برداری با یک معمار ژاپنی آشنا می‌شود که عشقِ کوتاه اما آتشین آن دو موضوع محوری فیلم‌نامه است. دوراس در میان روایتِ خطی‌اش، صحنه‌هایی از ماجرایی دیگر را نیز گنجانده است. شهری که بازیگر زن، جوانی‌اش را در دورۀ جنگ در آن‌جا گذرانده است. او در شهر نور عاشق مردی آلمانی بوده که در زمان آزادشدن فرانسه، وقتی که می‌خواسته او را با خود به آلمان ببرد، کشته شده است. پس از این رسوایی، گیس دختر جوان را می‌تراشند و والدینش او را در زیرزمین خانه‌شان زندانی می‌کنند. وقتی موی سَر دختر بلند می‌شود، او را از خانه می‌رانند و او با دوچرخه‌ای خود را به پاریس می‌رساند. دوراس با این دو روایت به‌شکلِ گونه‌ای درام روان‌شناسانه با گفت‌وگوهایی تغزلی و آهنگین، تأثیر مخرب فراموشی را در حافظه نشان داده است. دوراس این فیلم‌نامه را برای فیلمی به کارگردانی آلن رنه نوشت، که این فیلم با همکاری دوراس ساخته شد. سبک نگارش دوراس، قابلیت تصویری متن، استفاده به‌شیوه‌ای نو از دوربین، خشونت عاشقانۀ دیالوگ‌ها، بازی درخشان بازیگران به‌ویژه امانوئل ریوا[۱]، و کارگردانی موفق رنه، به‌مثابۀ یکی از سردمداران موج نو در سینما، سبب شد که این فیلم در جشنوارۀ کن نگاه منتقدان و بینندگان را به‌خود جلب کند.
- ↑ Emmanuelle Riva