وارهول، اندی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷)
وارْهول، اَنْدی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷)(Warhol, Andy)
| اندی وارهول Andy Warhol | |
|---|---|
| زادروز |
پیتسبورگ ۱۹۲۸م |
| درگذشت | ۱۹۸۷م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| شغل و تخصص های دیگر | فیلم ساز پاپ |
| آثار | تک چهره مایو (۱۹۷۲)؛ فیلم های دختران چلسی (۱۹۶۶)؛ آشغال (۱۹۷۰)؛ خواب (۱۹۶۳)؛ بد (۱۹۷۷)؛ کتاب های فلسفه اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس) (۱۹۷۵) و پاپیسم (۱۹۸۰) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
(نام اصلی: اندرو وارهولا[۱]) نقاش و فیلم‌ساز پاپ[۲] امریکایی. از ۱۹۶۲ با نقاشی از قوطی‌های کنسرو کمبل[۳]، و بطری‌های کوکاکولا[۴]، و ستارگان سینما به‌شهرت رسید. در کارگاهش در نیویورک که آن را کارخانه می‌نامید، با دستیارانش مجموعۀ پرزرق و برقی از آثار چاپ سیلک‌اسکرین[۵] پدید آورد. دختران چلسی[۶] (۱۹۶۶) و آشغال[۷] (۱۹۷۰) ازجمله فیلم‌های اوست. وارهول در پیتسبورگ[۸] به‌دنیا آمد، و همان‌جا هنر آموخت. در دهۀ ۱۹۵۰ در نیویورک به نقاشی تجاری پرداخت. با رونق هنر پاپ، شخصیّت نامتعارف او، و استعدادش در تبلیغ برای خود، نامش را بر سر زبان‌ها انداخت.
وارهول در اوایل، عکس‌هایی را به منابع خود می‌افزود و آن‌ها را به‌صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می‌کرد، عکس‌های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره‌های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش‌آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی‌آزاری مانند گاوها و گل‌ها. تکرار عکس‌هایی روی بوم که قبلاً به‌طور انبوه چاپ شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم‌وبیش دل‌بخواه، نتایج فوق‌العاده چند‌پهلویی را به‌بار می‌آورد؛ شماری از این زمره آثارش در موزۀ هنرهای معاصر تهران[۹] نگهداری می‌شود، از جمله تک‌چهرۀ مائو[۱۰] (۱۹۷۲). در ۱۹۶۸، وارهول از گلوله‌‌ای که یک فمینیست[۱۱] تندرو با نام والری سولاناس[۱۲] به او شلیک کرد، جان سالم به‌در برد. فیلم‌های او که اولین آن‌ها خواب[۱۳] (۱۹۶۳)، و آخرینِ آن‌ها بد[۱۴] (۱۹۷۷) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس)[۱۵] (۱۹۷۵)، و پاپیسم[۱۶] (۱۹۸۰). در ۱۹۹۴ موزه‌ای از آثار او در پیتسبورگ گشایش یافت، که بزرگ‌ترین موزۀ ویژۀ آثار انفرادی یک هنرمند در امریکا است.
