محمد شفیع لاهوری (لاهور ۱۸۸۳ـ۱۹۶۳)
محمدشفیع لاهوری (لاهور ۱۸۸۳ـ۱۹۶۳)
ادیب و ایران‌شناس پاکستانی. در ۱۹۱۵ در دانشگاه کیمبریج نزد استادانی چون ادوارد براون و رینولد نیکلسون درس خواند. سپس در همان دانشگاه زبان و ادبیات اردو تدریس کرد (۱۹۱۸). از ۱۹۱۹ تا ۱۹۴۲ به تدریس در دانشگاه پنجاب سرگرم بود. در ۱۹۴۲ به خواست خود بازنشسته شد. در ۱۹۵۰ عهده‌دار ترجمۀ دایرة‌المعارف اسلام به زبان اردو و عضو پیوستۀ هیئت تحریریۀ چاپ جدید آن دایرة‌المعارف در لیدن شد. در ۱۹۵۳ از دولت ایران نشان سپاس گرفت. بدیع‌الزمان فروزانفر در قصیده‌ای وی را ستوده است. محمدشفیع به زبان‌های سریانی، عبری و آلمانی آشنا بود و در زبان‌های عربی و انگلیسی مهارت داشت. از آثارش: چاپ تذکرۀ میخانۀ عبدالنبی فخرالزمانی (لاهور، ۱۹۲۶)؛ چاپ مکاتبات رشیدی (لاهور، ۱۹۴۷)؛ چاپ مطلع سعدین و مجمع بحرین (لاهور، ۱۹۴۱ـ ۱۹۴۹)؛ گلشن معانی (لاهور، ۱۹۳۳)؛ تصحیح وامق و عذرای عنصری که به‌کوشش پسرش احمد ربانی به‌چاپ رسیده (لاهور، ۱۹۶۷)؛ مجموعۀ مقالات محمدشفیع لاهوری در پنج جلد که به‌کوشش پسرش چاپ شده است (لاهور، ۱۹۶۷ـ۱۹۸۱).