آرنیوس، سوانته اوگوست (۱۸۵۹ـ۱۹۲۷)
آرِنیوس، سِوانتِه اوگوست (۱۸۵۹ـ۱۹۲۷)(Arrhenius, Svante August)
| سوانته اوگوست آرنیوس Svante August Arrhenius | |
|---|---|
| زادروز |
نزدیکی اوپسالا ۱۸۵۹م |
| درگذشت | ۱۹۲۷م |
| ملیت | سویدی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشگاه استکهلم |
| شغل و تخصص اصلی | شیمی فیزیک دان |
| گروه مقاله | شیمی |
| جوایز و افتخارات | نوبل شیمی (۱۹۰۳م) به سبب پژوهش در زمینه برق کافت (الکترولیز) |
دانشمند سوئدی و پایه‌گذار علم شیمی‌فیزیک[۱]. در ۱۹۰۳، بهسبب پژوهش‌هایش در زمینۀ برق‌کافت (الکترولیز)[۲] جایزۀ نوبل شیمی گرفت. در ۱۹۰۵، گرم‌شدن سراسریِ زمین را بهسبب نشرِ دی‌اکسید کربن، دی‌اکسید ناشی از سوختن سوخت‌های فسیلی، پیش‌بینی کرد. او معلوم کرد که مادۀ حل‌شده در الکترولیت به یون‌های باردار تفکیک می‌شود. علت این‌که الکترولیت جریان الکتریسیته را هدایت می‌کند این است که یون‌ها درون محلول مهاجرت می‌کنند. آرنیوس در نزدیکی شهر اوپسالا[۳]ی سوئد زاده شد. در آن‌جا و سپس در استکهلم درس خواند و در زمینۀ کار با محلول‌ها و الکترولیت‌ها خبره شد. هرچند از سراسر اروپا به او سمت‌های دانشگاهی پیشنهاد می‌شد، ترجیح داد در استکهلم بماند و استاد فیزیک شود (از ۱۸۹۱). در ۱۹۰۵، به مدیریت انستیتو نوبل[۴] در شاخۀ شیمی‌فیزیک منصوب شد. از ۱۹۰۵ به بعد، آرنیوس قوانین شیمی نظری را در مسائل فیزیولوژی[۵]، به‌ویژه مصونیت‌شناسی[۶]، به‌‌کار برد. همچنین، مقالاتی دربارۀ فیزیک کیهان[۷] نوشت، ازجمله دربارۀ شفق قطبی‌شمالی، و انتقال مواد زنده (هاگ‌ها) در فضا، از یک سیاره به سیاره دیگر.