ساندرا بولاک

ساندرا بولاک (ویرجینیا ۲۶ ژوئیهٔ ۱۹۶۴م - ) Sandra Bullock

ساندرا بولاک

(نام کامل: ساندرا آنت بولاک) بازیگر امریکاییِ برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن، و از ستارگان پول‌ساز هالیوود در دهه‌های 1990م و پس از آن. طی نزدیک به 40سال فعالیت حرفه‌ای در بیش از 50 فیلم سینمایی و ویدئویی و تلویزیونی بازی کرده است. در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۴م در میان بازیگران زن دنیا بیشترین دستمزد را دریافت کرده و در سال 2010م مجلۀ تایم نام او را در فهرست ۱۰۰ شخص تأثیرگذار در جهان آورد.

مادرش خواننده آلمانی اپرا و پدرش استاد آمریکایی تعلیم آواز بود. از کودکی به عنوان سیاهی‌لشکر در اپراهای مادرش روی صحنه می‌رفت. تحصیلاتش را در دانشکدۀ هنرهای نمایشی دانشگاه کارولینای شمالی برای ادامۀ فعالیت نمایشی رها کرد. سپس به یک گروه تئاتری در نیویورک پیوست. در ادامه بخت آن را یافت تا در چند نمایش بیرون از برادوی نقش‌هایی کوتاه ایفا کند و سپس در نقشی فرعی در فیلم تلویزیونیِ مقابلۀ نهایی بایانیک: مرد شش میلیون دلاری و زن بایانیک (1989م) ظاهر شد که این حضور تلویزیونی با ایفای نقش در فیلم تلویزیونی جنایی قتلِ دورۀ آمادگی (1989م) تداوم پیدا کرد و سرانجام به حضور او در نقش اصلی مجموعۀ 12قسمتی دختر کارمند (۱۹۹۰م) انجامید. در اینجا او جایگزین ملانی گریفیث (در نسخۀ سینمایی اثر) شده بود. این مجموعه راه‌گشای ورود او به دنیای سینما شد. در فیلم ویدئوییِ چه کسی به پاتاکانگو شکیل کرد؟ (1989م) در نقش یکی از اعضای گروه دانش‌آموزان سال آخر یک دبیرستان در بروکلین بازی می‌کرد که ضمن از سر گذراندن تنش‌های عاطفی باید با معضلات تبعیض نژادی هم دست‌وپنجه نرم می‌کردند؛ که همین، ایفای نقش اصلی در کمدی عاشقانۀ شمارۀ ۹ (1992م) را برای او به دنبال داشت. بولاک در این فیلم به عنوان یک روانشناس حیوانات کنار تیت داناوان در قالب یک متخصص شیمی زیستی نقش دو دلدادۀ خجالتی را داشتند که برای غلبه بر این مشکل نوعی معجون را روی خودشان آزمایش می‌کردند. سال بعد در وقتی که مهمانی تمام شد در تصویری از زندگی غیرمتعارف گروهی هنرمندِ هم‌خانه (سه زن و مرد همجنس‌دوست) در لس آنجلس، نقش یک نقاشِ زن-آزادخواهِ بدبین و تلخ‌اندیش را به عهده گرفت. سال 1993م نقطۀ عطفی در اوائل کارنامۀ حرفه‌ای بولاک به‌شمار می‌آید. در فیلم علمی-تخیلی و طنزآمیز مرد ویرانگر در نقش یک مأمور پلیس بخت حضور در کنار ستارگانی چون سیلوستر استالونه و وسلی اسنایپس را یافت. در چیزی به نام عشق، فیلم ناموفقِ پیتر باگدانوویچ، نقش خواننده‌ای را داشت که سودای رسیدن به مقام یک ستارۀ موسیقی کانتری را در سر می‌پروراند. بولاک که به‌واسطۀ پس‌زمینۀ حرفه‌ای والدینش، از دوران کودکی تجربیاتی در عرصۀ موسیقی و آواز داشت، آوازهایش را در این فیلم شخصاً ارائه کرد. اما حضورش مقابل کیانو ریوز در تریلرِ پرفروشِ سرعت (1994م) بود که او را به شهرت رساند. در این فیلم در نقش «آنی» دختر پرجنب‌وجوشی بود که به‌ناچار و از روی بی‌میلی رانندگی اتوبوسی بمب‌گذاری شده را در شرایطی حساس می‌پذیرد و همراهی مناسب برای ریوز در نقش یک خنثی‌کنندۀ بی‌باک بمب است. در این فیلم با ارائۀ ترکیبی متعادل از هوشمندی سرعت انتقال و شوخ‌طبعی، نقش‌آفرینی‌اش را به سطحی ورای حضور معمول بازیگران زن در این قبیل آثار ارتقا داد. شهرت دارد که پس از پایان فیلمبرداری سرعت، در بازدیدی خاطره‌انگیز از استودیوی محل فیلم‌برداری، در حال راندن یک اتوبوس ویژۀ شهر نیویورک وارد آنجا شد. در دنبالۀ سرعت (۱۹۹۷م) پس از امتناع ریوز از حضور مجدد، بولاک این بار در کنار جیسون پاتریک قرار گرفت. پس از آن در حضوری کاملاً متفاوت، اما همچنان پول‌ساز، نقش اصلی یک کمدی عاشقانه را به عهده گرفت. در هنگامی که خواب بودی (1995م) در نقشی که در اصل برای دمی مور در نظر گرفته شده بود (که به دلیل عدم توافق بر سر میزان دستمزد آن را نپذیرفت)، همراه بیل پولمن و پیتر گلگر رئوس مثلث عشقی غریبی را تشکیل دادند. دیگر فیلم او در ۱۹۹۵م، شبکه، یک موفقیت تجاری دیگر (اگرچه در سطحی متفاوت) بود. بولاک در این فیلم، در نقش تیپیک جولیا رابرتس در آن سال‌ها (به‌طور آشکار تقلیدی از بازی رابرتس در پروندۀ پلیکان/ 1993م)، ایفاگر نقش یک اپراتور سادۀ کامپیوتر بود که پایش به یک توطئۀ پیچیدۀ سیاسی-اقتصادی کشیده می‌شد. پس از آن در یک تریلر دادگاهی-سیاسِی دیگر، زمانی برای کشتن (1996م)، ولی این بار در نقشی فرعی‌تر ظاهر شد؛ یک فارغ‌التحصیل جوان حقوق که دست همکاری به یک وکیل مخالف تبعیض نژادی در ایالات جنوبی (با بازی متیو مک‌کانهی) می‌دهد. نقش‌آفرینی بولاک در زمانی برای کشتن تأثیرپذیری او از بازی‌های رابرتس را به گونه‌ای دیگر مؤکد ساخت. در در عشق و جنگ (1996م) نقش یک پرستار آمریکایی صلیب سرخ را داشت که در سال‌های جنگ جهانی اول در جبهۀ شمال ایتالیا با ارنست همینگوی (با بازی کریس اودانل) آشنا می‌شود و الهام‌بخش او در خلق رمان وداع با اسلحه می‌شود. در واقع او ایفاگر مجدد نقشی شد که در نسخه‌های مختلف وداع با اسلحه هلن هیز و جنیفر جونز آن را بازی کرده بودند. جذابیت شخصیت بولاک در این فیلم تا حد زیادی ناشی از آسیب‌پذیری و تردید و تزلزل او در انتخاب یکی از دو محبوبش بود. او بار دیگر پس از هنگامی که خواب بودی نقش رأس اصلی یک مثلث عشقی را ایفا کرد. ایفای این نقش را می‌توان به مثابه نوعی بلوغ هنری در کارنامه‌اش ارزیابی کرد. بولاک با ملاحت غیرمعمولش، حالت خاص چهره و موهای بلند و صاف سیاهِ پرکلاغی، از مدعیان کسب عنوان ستارۀ اصلی آثار رمانتیک هالیوود در اواسط دههٔ ۱۹۹۰م به شمار می‌آمد. او در برخوردهایش با خبرنگاران رسانه‌ها و همچنین اعضای گروه‌های فیلمسازی ثابت کرده که چهرۀ شاد و خوشایندش منحصر به روی پرده نیست.

بولاک در هشتادودومین دورۀ مراسم آکادمی اسکار برای به تصویر کشیدن لی آن توهی در درام زندگی‌نامه‌ای نقطۀ کور (۲۰۰۹م) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن شد و علاوه بر این همین جایزه را نیز از مراسم گلدن گلوب دریافت کرد. او برای فیلم علمی-تخیلی جاذبه (۲۰۱۳) که در آن نقش یک فضانورد گیرافتاده در فضا را ایفا می‌کند، بار دیگر نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد.

---