گلوک، کریستوف (۱۷۱۴ـ۱۷۸۷)
گلوک، کریستوف (۱۷۱۴ـ۱۷۸۷)
| کریستوف گلوک Christoph Gluck | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۱۴م |
| درگذشت | ۱۷۸۷م |
| ملیت | بوهِمی ـ آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز |
| آثار | اپرای اورفئو و ائوریدیچه، آلسست (۱۷۶۷) و پاریس و هلن (۱۷۷۰)، آرمید (۱۷۷۷) و ایفی‌گنیا در تائوریس (۱۷۷۹) |
| گروه مقاله | موسیقی |
.(Gluck, Christoph)
آهنگ‌ساز بوهِمی ـ آلمانی. سلسله اپراهای «اصلاحی» او، موسیقی را از قراردادهای رسمی آن روزگار دور کرد، که در آن علاقۀ خوانندگان برتر از هر چیزی برشمرده می‌شد؛ به‌خصوص جای رسیتاتیف‌های بی‌پایان را به همراهی‌های ارکستری داد، که جریان نمایشی اثر را روان‌تر می‌ساختند. در ۱۷۶۲، اپرای اورفئو و ائوریدیچه[۱] او با فراهم‌ساختن جولانگاهی آزاد به جلوۀ نمایشی، مفهوم اپرا در قرن ۱۸ را متحول کرد. پس از آن نیز نوبت به اپراهای آلسست[۲] (۱۷۶۷) و پاریس و هلن[۳] (۱۷۷۰) رسید. در ۱۷۷۴، اپرای ایفی‌گنیا در آئولید/ایفی‌گنیا در آئولیس[۴] او در پاریس اجرا شد و شدت بحث و جدل‌های خشونت‌آمیز دربارۀ آیندۀ اپرا را به‌اوج رساند؛ در این میان سبک فرانسوی گلوک از پشتیبانی ماری آنتوانت[۵] برخوردار بود، در حالی‌که رقیب ایتالیایی او نیکولو پیچینی[۶] تحت حمایت مادام دو باری[۷] قرار داشت. گلوک با اپراهای آرمید[۸] (۱۷۷۷) و ایفی‌گنیا در تائوریس[۹] (۱۷۷۹) به پیروزی قطعی بر پیچّینی دست یافت.