ابن ابی دؤاد، احمد
ابنِ ابی دُؤاد، احمد (۱۶۰ـ۲۴۰ق)
متکلم معتزلی. نزد خلفای عباسی عزت داشت. از یاران نزدیک مأمون بود، معتصم او را قاضیالقضات کرد. در روزگار واثق همچنان باعزت بود. مردی زیرک، دانا و شیرینبیان بود. در خلافت متوکل عباسی بیمار و خانهنشین شد. در زمان خلافت معتصم (۲۱۹ق) دشمنی خلیفه را بر احمد بن حنبل، که برخلاف معتزله اعتقاد به قدیمبودن قرآن داشت، برانگیخت و به فرمان معتصم، احمد بن حنبل را تازیانه زدند. داستان محنۀ او معروف است. در سال درگذشت وی اختلاف است.