ابن فهد حلی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق)
ابن فَهْد حِلّی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق)
| احمد بن فهد حل | |
|---|---|
| زادروز |
حله ۷۵۷ق |
| درگذشت | کربلا ۸۴۱ق |
| ملیت | عرب |
| شغل و تخصص اصلی | فقیه و عارف |
| آثار | المهذب‌البارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاح‌الساعی |
| گروه مقاله | دین اسلام |
(جمال‌الدین احمد بن شمس‌الدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی معروف به ابن فهد حلی) فقیه و عارف امامی. در حوزۀ علمیۀ حله که پس از سقوط بغداد به دست هولاکو خان شکوفا شده بود، مدارج ترقی را پیمود. نزد علی بن خازن حائری، نظام‌الدین علی بن حمید نیلی، ضیاءالدین علی بن شهید اول و سید بهاءالدین علی بن عبدالکریم درس خواند. علی بن هلال جزایری، علی بن محمد طائی، شیخ مفلح بن حسن صیمری از شاگردان او بودند. علمای امامیه بسیار او را ستوده‌اند؛ تصوف و عرفان او به معنی زهد و سلوک باطنی بود که با مشرب فقیهان سازگار می‌آمد. برخی شاگردانش ازجمله سید محمد نوربخش، رئیس سلسلۀ همدانیه، و سید محمد بن فلاح موسوی حویزی، رئیس و مؤسس سلسلۀ مشعشعیه در خوزستان، از صوفیان سرشناس بودند. در حدیث و کلام و مناظره با اهل سنت تبحر داشت. در علوم غریبه نیز کارهایی عجیب به او نسبت داده‌اند. به یکی از معاصران او با نام احمد بن فهد احسایی نیز «ابن فهد» گویند. ازجمله آثارش: المهذب‌البارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاح‌الساعی.