ابیون

اِبیون (Ebionites)
(در عبری به‌معنی «فقیر») نامی برای عضو جمعیت مسیحیِ پای‌بند به بسیاری از عقاید یهودی خود، در قرن‌های ۲ و ۳م. گمان می‌رود این فرقه پس از آن که هادریانوس، امپراتور روم، با فرمانی در ۱۳۵م کلیسای قدیم اورشلیم را برچید شکل گرفته باشد گروهی از مسیحیان یهودی با عبور از رود اردن به پرایا در اردن امروزی مهاجرت کردند و ارتباط خود را با بدنۀ اصلی کلیسای مسیح قطع کردند. نخست اعتقادنامۀ فَریسی محافظه‌کارانه‌ای داشتند، اما پس از قرن ۲م دسته‌ای از آن‌ها صاحب تلفیقی از عقاید گنوسی و مسیحی شدند. به گفتۀ ایرنایوس، روحانی و نویسندۀ مسیحی، اختلاف آن‌ها با مسیحیان خالص در این بود که الوهیت مسیح را انکار می‌کردند و پولس رسول را بدین‌سبب که دین مسیح را اولی بر شریعت موسی خوانده بود مرتد می‌شمردند. اوریگنس، نویسنده و متکلم مسیحی، ابیون‌ها را به دو دسته تقسیم کرد؛ آن‌هایی که به ولادت عیسی از مریم عذرا باور داشتند و آن‌ها که ناباور بودند. ابیون‌ها هر دو روز شنبه و یکشنبه را مقدس می‌دانستند و استقرار ملکوت مسیحایی در بیت‌المقدس (اورشلیم) را انتظار می‌کشیدند. گویا بازماندگان این فرقه تا قرن ۵م در فلسطین و سوریه حضور داشتند.

---