اینترفرون

اینتِرفِرون (interferon)

پروتئین طبیعی موجود در یاخته‌های بدن و بخشی از سیستم دفاعی پستانداران، علیه بیماری‌های ویروسی. سه نوع آلفا، بتا، و گامای آن را یاخته‌های آلوده به ویروس تولید می‌کنند که به جریان خون و یاخته‌های غیرآلوده وارد می‌شود و آن‌ها را در برابر حملۀ ویروسی ایمن می‌سازد. اینترفرون را الیک آیزاکس، ویروس‌شناس اسکاتلندی، در ۱۹۵۷ کشف کرد. اینترفرون‌ها ناقل‌های یاخته‌ای و مولکول‌های کوچکی‌اند که پیام‌ها را از یک یاخته به یاختۀ دیگر منتقل می‌کنند. به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند: اینترفرون نوع I (آلفا، بتا، تاو، و امگا) که فعالیت بیشتری در یاخته‌های پشتیبان دارند و قدرت مقاومت یاخته‌ها را دربرابر عفونت افزایش می‌دهند؛ اینترفرون نوع II (گاما) که در عمل طبیعی سیستم ایمنی اهمیت بیشتری دارد. از اینترفرون آلفا در درمان برخی از سرطان‌ها استفاده می‌کنند. اینترفرون بتا یک بی برای درمان ام اس (اسکلروز متعدد) به‌کار می‌رود.

 

---