باربیرولی، جان (۱۸۹۹ـ۱۹۷۰)
باربیرولی، جان (۱۸۹۹ـ۱۹۷۰)
| جان باربیرولی John Barbirolli | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۹۹م |
| درگذشت | ۱۹۷۰م |
| ملیت | انگلیسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | ترینیتی کالج لندن، آکادمی سلطنتی موسیقی، لندن |
| شغل و تخصص اصلی | رهبر ارکستر |
| لقب | در ۱۹۴۹ عنوان سِر |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | اِولین راتوِل (همسر) |
| جوایز و افتخارات | در ۱۹۵۰ مدال طلای انجمن فیلارمونیک سلطنتی را دریافت کرد |
(Barbirolli, John)
رهبر ارکستر انگلیسی. در اجرای آثار رُمانتیک، به‌خصوص سمفونی‌های ادوارد الگار[۱]، سیبلیوس[۲]، مالر[۳]، و وون ویلیامز[۴] استاد بود. نواختن ویولن‌سل را تعلیم گرفته بود، اما از ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۳ به‌جای آرتورو توسکانینی[۵]، رهبر ارکستر[۶] فیلارمونیک نیویورک[۷] شد و از ۱۹۴۳ تا ۱۹۷۰ رهبری ارکستر هاله[۸] در منچستر، انگلستان، را برعهده داشت. باربیرولی در لندن، از والدین فرانسوی و ایتالیایی، به‌دنیا آمد. در سال‌های ۱۹۱۱ـ۱۹۱۲ در ترینیتی کالج[۹] لندن، و در سال‌های ۱۹۱۲ـ۱۹۱۷ در آکادمی سلطنتی موسیقی[۱۰]، لندن، به‌تحصیل پرداخت. در ۱۱سالگی نوازندگی ویولن‌سل را به‌صورت حرفه‌ای آغاز کرد، و در ۱۹۱۵ به ارکستر کوئینز هال[۱۱] پیوست. در ۱۹۲۶ در مقام رهبر ارکستر آوازه‌ای بهدست آورد، و بعدها در ۱۹۳۷ با سمت رهبر ارشد ارکستر فیلارمونیک نیویورک، جانشین توسکانینی شد. در ۱۹۳۹ با اِولین راتوِل[۱۲]، نوازندۀ اُبوآ، ازدواج کرد. در ۱۹۴۳ به انگلستان بازگشت و سرپرستی ارکستر هاله را بهدست گرفت. در ۱۹۴۹ عنوان سِر و در ۱۹۵۰ مدال طلای انجمن فیلارمونیک سلطنتی[۱۳] را دریافت کرد. با ارکستر هاله نخستین اجراهای سمفونی‌های هفتم و هشتم وون ویلیامز را ارائه داد. رهبر مهمان ارکستر فیلارمونیک برلین[۱۴]، ارکستر سمفونی بوستون[۱۵]، و ارکستر سمفونی شیکاگو[۱۶] بود.
- ↑ Edward Elgar
- ↑ Sibelius
- ↑ Mahler
- ↑ Vaughan Williams
- ↑ Arturo Toscanini
- ↑ conductor
- ↑ NewYork Philharmonic Orchestra
- ↑ Hallé Orchestra
- ↑ Trinity College
- ↑ Royal Academy of Music
- ↑ Queen’s Hall Orchestra
- ↑ Evelyn Rothwell
- ↑ Royal Philharmonic Society
- ↑ Berlin Philharmonic Orchestra
- ↑ Boston Symphony Orchestra
- ↑ Chicago Symphony Orchestra