بایوزانی، آلساندرو (۱۹۲۱ـ۱۹۸۹)

بائوزانی، آلِسّانْدْرو (۱۹۲۱ـ۱۹۸۹) (Bausani, Alessandro)

آلساندرو بایوزانی Alessandro Bausani
زادروز	۱۹۲۱ م
درگذشت	۱۹۸۹ م
ملیت	ایتالیایی
تحصیلات و محل تحصیل	دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه رم
شغل و تخصص اصلی	ایران شناس
گروه مقاله	زبان شناسی و ترجمه

آلساندرو بائوزانی

ایران‌شناس و زبان‌شناس ایتالیایی. با نوشتن پایان‌نامه‌ای به نام دربارۀ تحوّل تاریخی نحو فارسی جدید از دانشگاه رم دانشنامۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی گرفت (۱۹۴۳). مدرّس زبان فارسی در دانشگاه رم (۱۹۴۴ـ۱۹۵۱)، استاد فارسی و اردو و هندی پژوهشگاه خاورشناسی دانشگاه ناپل (۱۹۶۵ـ۱۹۷۱) و استاد مطالعات اسلامی دانشگاه رم (۱۹۷۱ـ۱۹۷۸) بود. زبان و ادبیات شانزده زبان شرقی مانند فارسی، عربی، ترکی و اردو را می‌دانست. عضو مرکز فرهنگی ایران و ایتالیا، جامعۀ بین‌المللی دانشمندان تاریخ ادیان، و کمیسیون ترجمۀ آثار کلاسیک ادبیات ایران بود.

از آثارش: ترجمۀ قرآن (۱۹۵۵)؛ ترجمۀ گزیده‌ای از اشعار مولوی به ایتالیایی با نام رومی، اشعار عرفانی (۱۹۸۰)؛ ترجمۀ رباعیات خیام (تورینو، ۱۹۵۶)؛ تاریخ ادبیات ایران (با همکاری) (میلان، ۱۹۶۰) که بخش دوم آن دربارۀ ادبیات ایران پس از اسلام نوشتۀ بائوزانی است؛ ایرانیان (۱۹۶۲، ترجمۀ فارسی: تهران ۱۳۵۹ش)؛ آثار منظوم ابن سینا (ترجمه و شرح) (ونیز، ۱۹۵۶)؛ ترجمۀ متون دینی زردشتی (رم، ۱۹۵۷)؛ تاریخ ادبیات پاکستان (میلان، ۱۹۵۸)؛ تصحیح هفت پیکر نظامی (۱۹۶۷)؛ ترجمۀ جاویدنامۀ اقبال (۱۹۵۲).