برانت، ویلی (۱۹۱۳ـ۱۹۹۲)
برانْت، ویلی (۱۹۱۳ـ۱۹۹۲)(Brandt, Willy)
| ویلی برانت Willy Brandt | |
|---|---|
| زادروز |
لوبک ۱۹۱۳ م |
| درگذشت | ۱۹۹۲ م |
| ملیت | آلمانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در دانشگاه اسلو |
| شغل و تخصص اصلی | سیاستمدار |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
| جوایز و افتخارات | جایزه صلح نوبل (۱۹۷۱) |
سیاستمدار سوسیالیست آلمانی و صدر اعظم آلمان غربی (۱۹۶۹ـ۱۹۷۴). در بازسازی حزب سوسیال دموکرات به‌مثابۀ نیروی سوسیالیست میانه‌رو نقش بسزایی داشت و مدتی رهبر این حزب بود (۱۹۶۴ـ۱۹۸۷). برانت در مقام شهردار برلین غربی (۱۹۵۷ـ۱۹۶۶)، درخلال بحران دیوار برلین (۱۹۶۱)، شهرت جهانی یافت. به پاس خدماتش در برقراری صلح بین آلمان شرقی و غربی، برندۀ جایزۀ صلح نوبل ۱۹۷۱ شد. برانت در «ائتلاف بزرگ» (۱۹۶۶ـ۱۹۶۹) وزیر امور خارجه بود و اوستپولیتیک[۱] (نگاه بر شرق)، سیاست آشتی بین اروپای شرقی و غربی، را مطرح کرد که با رسیدن او به مقام صدر اعظمی (۱۹۶۹) استمرار یافت و با امضای معاهدۀ اصلی با آلمان شرقی (۱۹۷۲) به اوج رسید. ریاست کمیسیون برانت برای بررسی مشکلات جهان سوم را برعهده داشت (۱۹۷۷ـ۱۹۸۳) و عضو پارلمان اروپا بود (۱۹۷۹ـ۱۹۸۳). برانت در لوبک[۲] زاده شد. در ۱۷سالگی به حزب سوسیال دموکرات پیوست. مخالف سرسخت نازی‌ها بود و پس از فرار به نروژ (۱۹۳۳) نام خود را تغییر داد و به تابعیت آن کشور درآمد. برانت در دانشگاه اسلو درس خواند و به حرفۀ روزنامه‌نگاری اشتغال یافت. پس از آن که آلمانی‌ها نروژ را اشغال کردند (۱۹۴۰) به سوئد رفت، به روزنامه‌نگاری ادامه داد و از جنبش مقاومت ضد نازی حمایت کرد. در ۱۹۴۵ به آلمان غربی بازگشت و در ۱۹۴۹ به بوندستاگ (پارلمان فدرال)[۳] راه یافت. برانت پس از آن‌که پی‌برد دستیار نزدیکش، گونتر گیوم[۴]، جاسوس آلمان شرقی است، از صدر اعظمی استعفا کرد (۱۹۷۴). با وجود این برانت همچنان نفوذ خود را بر حزب سوسیال دموکرات، خصوصاً بر جناح چپ تندرو، حفظ کرد. کمیسیون برانت برای بررسی مشکلات جهان سوم در ۱۹۸۰ گزارش درخور توجهی با عنوان «شمال ـ جنوب: برنامه‌ای برای بقا» تهیه کرد، که در آن از لزوم اقدام فوری نیم‌کره شمالی ثروتمند برای بهبود اوضاع در نیم‌کرۀ فقیرتر جنوبی حمایت به‌عمل آمده بود. برانت انتظار نداشت که اوستپولیتیک در مدتی کوتاه موجب اتحاد دوبارۀ آلمان شود، اما در زمان حیات خود شاهد این رخداد بود. از ۱۹۷۶ رئیس بین‌الملل سوسیالیست بود، اما به‌دلیل بیماری شدید نتوانست در اجلاس برلین (۱۹۹۲) شرکت کند. پس از مرگش، او را در همان سال در برلین به‌خاک سپردند.