برنت، مک فارلین (۱۸۹۹ـ۱۹۸۵)
بِرْنِت، مَک‌فارلین (۱۸۹۹ـ۱۹۸۵)(Burnet, Macfarlane)
| مک فارلین برنت Macfarlane Burnet | |
|---|---|
| زادروز |
ویکتوریا ۱۸۹۹ م |
| درگذشت | ۱۹۸۵ م |
| ملیت | استرالیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در دانشگاه های ملبورن و لندن |
| شغل و تخصص اصلی | پزشک |
| لقب | سر |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی |
پزشک استرالیایی، و صاحب‌نظر در ایمنی‌شناسی[۱] و بیماری‌های ویروسی، ازجمله آنفلوآنزا، فلج اطفال[۲]، و بیماری وبا[۳]. در ۱۹۶۰، با پیتر مداوار[۴]، به‌سبب تحقیق دربارۀ تحمل ایمنی‌شناختی اکتسابی[۵] بافت‌های پیوندشده، ازجمله پیوند پوست، برندۀ جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی شد. در ۱۹۶۹، لقب سِر گرفت. در ویکتوریای شرقی[۶] زاده شد و در دانشگاه‌های ملبورن و لندن درس خواند. از ۱۹۲۷، با مؤسسۀ تحقیقات پزشکی والتر و الیزا هال[۷] در ملبورن همکاری می‌کرد و در ۱۹۴۴، مدیر این مرکز شد. اولین‌بار روش تکثیر باکتریوفاژها[۸] را بررسی کرد که ویروس‌هایی‌اند که به باکتری‌ها حمله می‌کنند. او با استفاده از آن‌ها روشی برای شناسایی باکتری‌ها ابداع کرد. در ۱۹۳۲، روش تکثیر و جداسازی ویروس‌ها در رویان جوجه را تکمیل کرد. در ۱۹۴۹، این نظریه را عرضه کرد که توانایی فرد برای تولید پادتن علیه یک پادگن خاص ذاتی نیست، بلکه این توانایی در طول عمر کسب می‌شود. در ۱۹۵۱، این نظریه با آزمایش‌های مداوار[۹] تأیید شد. دومین تأثیر مهم برنت بر ایمنی‌شناسی، عرضۀ فرضیۀ انتخاب دودمانی[۱۰] دربارۀ شکل‌گیری و ساخته‌شدن پادتن‌ها بود (۱۹۵۷). این فرضیه توضیح می‌دهد که چرا هر پادگن تولید پادتن اختصاصی خود را تحریک می‌کند.