بنی نصر

بَنی‌نَصر
(یا: بَنی‌احمر؛ نصریان) سلسلۀ حکمرانان مسلمان در غَرناطه (حک: ۶۲۹ـ۸۹۷ق). درپی سقوط قُرطَبه (۶۳۵ق) و اشبیلیه (۶۴۶ق) ‌دست مسیحیان، یکی از فرماندهان مسلمان به نام ابوعبدالله محمد، ملقب به الغالب‌بالله و مشهور به ابن احمر، توانست زمام ایالت کوهستانی را به‌دست گیرد و دولت بنی‌نصر را که بیش از دو قرن و نیم در غرناطه حکومت کردند، تأسیس (۶۲۹ق) و قدرت و شکوه مسلمانان اندلس را مجدداً احیا کند. این دودمان سالیان دراز با مسیحیان جنگید. آنان مروّج تمدّن و فرهنگ بودند و دربار باشکوهی داشتند. کاخ اَلْحَمراء در غَرناطه نمونه‌ای از عظمت هنر و معماری آنان است. در طی این دوره، غرناطه، کانون اندیشمندان و ادیبان سراسر جهان اسلامی غرب شد. ابن خلدون و لسان‌الدّین خَطیب از شخصیت‌های بزرگ ادبی این دوره بودند. سرانجام در ۸۹۷ق پایتخت آنان به دست مسیحیان سقوط کرد و با فرار ابوعبدالله محمد یازدهم، معروف به «ابوعبدل» به افریقا، دولت بنی‌نصر منقرض شد و اسپانیا پس از هشت قرن از تسلط مسلمانان خارج گشت.