بیوسوخت
بیوسوخْت (biofuel)
هر نوع سوخت جامد، مایع یا گاز، حاصل از مواد آلی (بقایای موجودات زنده). این سوخت گاهی مستقیماً در واحدهای تولیدی، و گاه به‌صورت غیرمستقیم از ضایعات صنعتی، تجاری، خانگی یا کشاورزی به‌دست می‌آید. بیوسوخت به سه روش اصلی تولید می‌شود: (۱) سوزاندن ضایعات آلی خشک، ازجمله زباله‌های خانگی، ضایعات صنعتی و کشاورزی، کاه، چوب، و زغال‌سنگ نارس[۱]؛ (۲) تخمیر[۲] ضایعات‌ِ تر، ازجمله فضولات حیوانی، در محیط فاقد اکسیژن برای تولید بیوگاز[۳] که حدود ۶۰ درصد متان[۴] دارد، و نیز، تخمیر نیشکر یا ذرت برای تولید الکل و استر[۵]؛ و (۳) استفاده از انرژی جنگل، به‌صورت کاشت درختانی که به‌‌سرعت رشد می‌کنند و سپس، مصرف چوب آن‌ها برای سوخت. از تخمیر دو نوع بیوسوخت حاصل می‌شود: الکل و استر. به‌صورت نظری می‌شود این دو را به‌جای سوخت فسیلی مصرف کرد، اما به‌علت تغییرات زیادی که باید در موتور خودروها ایجاد کرد، معمولاً بیوسوخت را با سوخت‌های فسیلی مخلوط می‌کنند. در اروپا تا پنج درصد الکل اتیلیک[۶] حاصل از گندم، چغندر، سیب‌زمینی یا ذرت را به سوخت‌های فسیلی اضافه می‌کنند. در ۱۹۹۴، یک‌چهارم سوخت مصرفی صنایع حمل‌ونقل برزیل را الکل اتیلیک تشکیل می‌داد.