تالار محراب
تالار محراب (Mehrab amphitheater)
سالن نمایشی که در ۱۳۶۰ش زیر نظر مرکز هنرهای نمایشی، در تقاطع خیابان امام خمینی - خیابان ولی‌عصر، مقابل کاخ مرمر، افتتاح شد، و گروه‌های نمایشی در آنجا برنامه اجرا کردند. ساخت آن در سال ۱۳۴۶ش به پایان رسید. در سال 1352ش با عنوان «کارگاه ساختِ ساز» به مالکیت وزارت فرهنگ و هنر آن زمان درآمد و در سال 1360ش تالار اجراهای موسیقایی (سالن اصلی)، از مجموعه، جدا و به عنوان یک تالار مستقل برای اجراهای نمایشی، زیر نظر مرکز هنرهای نمایشی با عنوان «تالارمحراب» شروع به فعالیت کرد. در سال‌های ابتدایی فعالیتش به اجرای تعزیه و نمایش‌های آیینی اختصاص داشت. طی سال‌های ۱۳۷9 - ۱۳86ش به علت بازسازی ساختمان تعطیل بود، و پس از آن فعالیتش از سر گرفته شد.
| تالار محراب | |
|---|---|
| نام فارسی | تالار محراب |
| کشور | ایران |
| نام لاتین | Mehrab amphitheater |
| موقعیت | تهران، تقاطع خیابان امام خمینی - خیابان ولی‌عصر، مقابل کاخ مرمر |
| کاربری | آمفی‌تئاتر |
| مشخصات معماری | مجموعۀ چند تالار مخصوص اجرا و تمرین |
| زمان ساخت | ۱۳۴۶ش |
این تالار مدتی به مرکز تئاتر بانوان اختصاص یافت و نمایشنامه‌‌هایی در آنجا به اجرا درآمد؛ برخی از این نمایش‌ها عبارتند از: افسانۀ کچل کفترباز از نسیم پلاسعیدی؛ سازهای شیشه‌ای، از امیر جلال‌الدین انصاری؛ سی‌زوئه بانسی مرده است، اثر آتول فوگارد؛ کنیزک و بانو، از اعظم بروجردی؛ آخرین کوچ، از حسین محمودوند؛ سگ ساده‌لوح، از محمد حسینی علایی؛ دوستی کلاغ و کبوتر، از اعظم عطار؛ فریاد زنان مسلمان، اثر ام‌باقر زلزله؛ دو دوست، از هادی شاکری؛ سیاه‌بازی شهر وارونه، از جواد انصافی؛ سلطان مبدل، از داوود فتحعلی‌بیگی؛ و بازی‌سازان، از حسن عظیمی.
این مجموعه (علاوه بر دو سالن تمرین حرفه‌ای) دارای سه فضای متفاوت برای اجرای نمایش است:
- تالار اصلی، یک تالار تئاتر کلاسیک (قاب عکسی)، دارای ۲۶۰ صندلی که ۱۰۰ صندلی آن در بالکن قرار دارد.
- تالار کوچک، یک تالار جعبه‌سیاه (بلک‌باکس)، دارای ۴۰ صندلی.
- تالار روباز و مدور در میان حیاط که برای نمایش‌های آیینی قابل استفاده است. این تالار برای ۲۰۰ تا ۴۰۰ تماشاگر ظرفیت دارد.