ترشک، گیاه
تُرْشَک، گیاه (dock)
در گیاه‌شناسی[۱]، گیاهانی از جنس رومکس[۲]، تیرۀ علف هفت‌بند[۳]. یک‌ساله یا دایم‌اند و برگ‌هایی باریک و گل‌هایی مجتمع در خوشه یا پانیکول دارند. این گیاهان بومی مناطق معتدل‌اند. در ایران، بیش از ۲۴ گونه از جنس ترشک یافت می‌شود. در آثار دیوسقوریدس، حکیم یونانی قرن اول میلادی، و پلینی، دانشمند رومی، به خواص دارویی این گیاه اشاره شده است. از قرن ۱۷، استفاده از انواع ترشک در تغذیه آغاز شد. مزۀ ترش این گیاه به‌علت وجود اسید اکسالیک در آن است. جوشاندۀ برگ گیاه در رفع نارسایی دستگاه ادراری، ورم لثه و دندان، و التهابات ناشی از اسکوربوت مؤثر است. ریشه و دانۀ آن نیز اثر قابض، مقوی، و رفع‌کننده قولنج دارد. مصرف بسیار این گیاه برای مبتلایان به امراض کلیوی مضرّ است.