تلفن همراه
تلفن همراه (mobile phone)
(یا: موبایل) تلفن بی‌سیم مرتبط با شبکۀ رادیویی سلولی[۱]. در شبکه‌های سلولی اولیه، از فناوری آنالوگ[۲] استفاده می‌کردند، اما از دهۀ ۱۹۹۰، اغلب این شبکه‌ها از سیستم دیجیتال[۳] استفاده می‌کنند. مکالمات با شبکه‌ای از ایستگاه‌ها[۴] و مراکز تلفن[۵] به سیستم تلفن عمومی[۶] مرتبط می‌شود. ناحیۀ تحت پوشش هر ایستگاه را سلول[۷] می‌نامند. هر سلول در حدود ۵ کیلومتر عرض و فرستندۀ مجزای کم‌قدرتی دارد. در هنگام حرکت، با رفتن از یک سلول به سلول دیگر، مکالمه نیز به آن سلول منتقل می‌شود. در اروپا، بسیاری از کشورها سیستم جهانی مخابرات سیار[۸] را به‌منزلۀ سیستم دیجیتال استاندارد پذیرفته‌اند. این سیستم به مسافران امکان می‌دهد در شبکه‌های ملی گوناگون از یک تلفن استفاده کنند. گرایش به تجمیع تلفن و رایانه به اختراع تلفن‌های وَپ (پروتکل کاربرد بی‌سیم[۹]) در ۱۹۹۹ منتهی شد. در ۱۹۹۹، شرکت مایکروسافت[۱۰] نرم‌افزار موبایل اکسپلورر[۱۱] را ابداع کرد که به کاربران امکان می‌داد با استفاده از تلفن همراه ساخته‌شده با فناوری وَپ ای‌میل‌های[۱۲] خود را بخوانند یا وارد اینترنت شوند. خدمات تلفن همراه براساس سیم‌کارت (مدول شناسایی مشترک[۱۳]) کار می‌کند. سیم‌کارت تلفنی را که وارد شبکه می‌شود شناسایی، شماره‌تلفن‌ها را ذخیره، و از کاربران در برابر سوء استفاده از حسابشان در شبکه محافظت می‌کند. بیشتر سیستم‌های تلفن همراه سرویسی با نام پیام‌دهی[۱۴] عرضه می‌کنند. این سرویس امکان ارسال پیام‌های مکتوب را برای کاربران فراهم می‌کند. طول این پیام‌ها نباید بیش از ۱۶۰ حرف باشد. یواِم‌تی‌اِس از سرویس‌های نسل سوم تلفن همراه در دست تکمیل است. شبکۀ نسل سوم باید سرانجام پهنای باند ۲ مگابایت در ثانیه را عرضه کند، اما در آغاز احتمال می‌رود که فقط توانایی پوشش‌دهی ۳۸۴ کیلوبایت در ثانیه را داشته باشد. کاربردهای بالقوۀ این پهنای باند عبارت‌اند از تلویزیون تعاملی[۱۵]، پیام‌رسانی ویدئویی[۱۶]، و همۀ ویژگی‌های یک یاور دیجیتال شخصی[۱۷].
ارتباط اینترنتی. در ژاپن، سیستمی با استفاده از جی‌پی‌آراِس (سرویس رادیوی بسته‌ای عمومی[۱۸])، با نام آی‌مود[۱۹]، به کاربران امکان می‌دهد تلفن خود را پیوسته متصل با اینترنت نگه دارند. در اواخر سال ۲۰۰۰، آی‌مود در ژاپن ۱۷میلیون مشترک داشت و قرار بود این سیستم در ۲۰۰۱، در اروپا و امریکا نیز راه‌اندازی شود. تلفن‌های همراه رایانه‌ها را نیز با کارت‌های داده/ پی‌سی[۲۰]، کابل‌های مستقیم[۲۱] یا پایانه‌های سیار خودکفا[۲۲] به‌هم متصل می‌کنند.
مخاطرات سلامتی. بعضی از تحقیقات علمی رابطۀ بین استفاده از تلفن همراه و ایجاد تومور مغزی را نشان داده است، اما شواهد حاصل هنوز برای نتیجه‌گیری کافی نیست. سازمان جهانی بهداشت[۲۳] برای تعیین خطر استفاده از تلفن همراه اجرای پروژۀ میدان بین‌المللی الکترومغناطیسی[۲۴] را در ۱۹۹۶ آغاز کرد. هدف از اجرای این پروژه، که تا ۲۰۰۵ ادامه یافت، تعیین آثار همۀ دستگاه‌های تولیدکنندۀ میدان الکترومغناطیسی[۲۵] بر سلامت انسان بود. نخستین تلفن‌های همراه در ایران در سال ۱۳۷۳ش توسط شرکت مخابرات راه‌اندازی و به سرعت گسترش پیدا کرد.
- ↑ cellular radio network
- ↑ analogue
- ↑ digital system
- ↑ stations
- ↑ exchanges
- ↑ public telephone
- ↑ cell
- ↑ Global System for Mobile Communications
- ↑ Wireless application protocol
- ↑ Microsoft
- ↑ Mobile Explorer
- ↑ Subscriber Identity Module
- ↑ SMS messaging
- ↑ interactive television
- ↑ video messaging
- ↑ personal digital assistant
- ↑ General Packet Radio Services
- ↑ imode
- ↑ data/pc cards
- ↑ direct serial cables
- ↑ stand-alone mobile terminals
- ↑ World Health Organization
- ↑ International EMF
- ↑ electromagnetic field