تیمور، محمود (قاهره ۱۸۹۴ـ۱۹۷۳)
تیمور، محمود (قاهره ۱۸۹۴ـ۱۹۷۳)
| محمود تیمور | |
|---|---|
| زادروز |
قاهره ۱۸۹۴م |
| درگذشت | ۱۹۷۳ |
| ملیت | مصری |
| شغل و تخصص اصلی | داستان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و مقاله‌نویس |
| آثار |
شیخ جمعه و داستان های دیگر (۱۹۲۵)؛ سلمی در معرض باد (۱۹۴۷)؛ روز شراب (۱۹۴۵) رمان: بانگ ناشناس (۱۹۳۹) |
| گروه مقاله | ادبیات عرب |
| خویشاوندان سرشناس | محمد تیمور (برادر) |
| جوایز و افتخارات | جایزۀ دولتی ادبیات |
داستان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و مقاله‌نویس مصری. به‌علت بیماری، از ادامۀ تحصیل در دانشکدۀ کشاورزی بازماند. نخستین اثرش، که قطعه‌ای نثر شعرگونه بود، در نشریۀ السُفور چاپ شد. محمود بعد از درگذشت برادرش، محمد تیمور ( ۱۹۲۱)، آثار او را گردآوری و تدوین کرد و از آن پس خود نیز به نوشتن داستان کوتاه روی آورد. پیرو سبک واقع‌گرایی مکتب مدرن بود که برادرش از پایه‌گذاران آن شمرده می‌شد. اولین داستان‌هایش در مجموعۀ شیخ جمعه و داستان‌های دیگر (۱۹۲۵) انتشار یافت. ۲۴ مجموعۀ داستان، هفت رمان، هجده نمایش‌نامه و شانزده مقاله نوشته است. به تصدیق خود، از منفلوطی جُبران، چخوف، تورگنیف، و واقع‌گرایان فرانسوی تأثیر پذیرفته است. نخستین رمانش بانگ ناشناس (۱۹۳۹)، و معروف‌ترین اثرش سَلمی در معرض باد (۱۹۴۷) است. در نمایش‌نامه‌های تک‌پرده‌ای خود، زندگی در مصر معاصر را ترسیم می‌کند و صحنۀ نمایش‌نامه‌های طولانی‌ترش تاریخ و مصر باستان است. حَوّای ابدی (۱۹۴۵) و روز شراب (۱۹۴۵) از نمایش‌نامه‌های برجستۀ اوست. کارهای تخیلی محمود تیمور تحول او را از توصیف طبیعت‌گرا به تحلیل روان‌شناختی و از رنگ بومی به سرشت کلی بشری نشان می‌دهد. وی در آغاز بر آن بود تا با زبان محاوره ادبیات ملی خلق کند، اما اقامت در اروپا وی را تشویق کرد که واژه‌های عربی را جایگزین کلمات و اصطلاحات وام‌گرفته از ادبیات اروپایی کند. تیمور را موپاسان مصر خوانده‌اند. وی عضو فرهنگستان زبان عربی مصر بود و چندبار برندۀ جایزۀ دولتی ادبیات شد.