خارج
خارج
(یا: عین؛ دربرابر ذهن) در اصطلاح منطق و حکمت بر دو معنا اطلاق می‌شود: ۱. پدیده‌های بیرون ذهنی که مستقل از ذهن هستند؛ ۲. ویژگی‌هایی که بیرون از ماهیت یک موجود است، مثل نوشتن و خندیدن که بیرون از ماهیت انسان است. مراد از «خارج» در این معنا «خارج از ماهیت» است که دربرابر داخل در ماهیت قرار دارد.