خاک خوری
خاک‌خوری (geophagy)
خوردن خاک. در بسیاری از گونه‌های جانوری دیده می‌شود، امّا علل آن به‌خوبی شناخته نیست. در ۱۹۹۶، محققان کانادایی و ژاپنی به این نتیجه رسیدند که شامپانزه‌ها خاکِ دارای مواد معدنی رُسی را برای مبارزه با اسهال و سایر بیماری‌های مزمن گوارشی می‌خورند. سایر نخستی‌ها[۱] نیز احتمالاً خاک را برای کسب سلامتی می‌خورند. در انسان، خاک‌خوری معمولاً نشانۀ بیماری روانی است، امّا همچنین در خلال دوره‌های بیماری شدید نیز دیده شده است. در دهۀ ۱۹۵۰، در استان هونان[۲] چین، خاکی به‌رنگ زرد روشن مصرف می‌شد. طبق تحقیق متخصصان تغذیه در کانادا، (۱۹۹۷)، خاک منبع غنی مواد معدنی مانند آهن، کلسیم، پتاسیم، و منیزیوم است. این متخصصان همچنین خاک سُرخ تپه‌های موریانه‌ای را بررسی کردند که گاهی در زیمبابوه برای معالجۀ سنتی معده خورده می‌شد. این خاک از سنگ معدن کائولینیت[۳] غنی است که معمولاً برای معالجات مقدماتی اسهال به‌کار می‌رود. طوطی‌ها نیز با خوردن خاک در مقابل سمومی مقاوم می‌شوند که گیاهان برای دفاع در مقابل دانه‌خواران ترشح می‌کنند. خاک با کینین‌ها[۴] و تانن‌ها[۵]ی پوشش دانه ترکیب می‌شود و از ضرررسانی آن جلوگیری می‌کند.