خدمت خانگی
خدمت خانگی (domestic service)
کارکردن در خانۀ فردی دیگر به‌عنوان خدمتکار[۱]، سرخدمتکار[۲]، آشپز، باغبان و جز آن‌ها، در ازای دریافت مزد. این نوع کار از دیرباز شغلی کم‌درآمد برای افرادی بوده است که مهارت شغلی دیگری نداشته‌اند. اوضاع اجتماعی و اقتصادی در قرن ۲۰ و رواجِ فناوریِ کاهندۀ نیروی کار[۳]، این نوع اشتغال را محدود کرد و کارهایی نظیر نظافت منازل و پرستاری بچه و دختر سرخانه (اُپِر)[۴] در مغرب‌زمین اکثراً به کارهای پاره‌وقت و موقت بدل شد. در امریکا، کارگرانِ خارجیِ غیرمجاز بخش عمده‌ای از کارگران خانگی را تشکیل می‌دهند. پیش از انقلاب صنعتی[۵]، خدمت خانگی و کار در مزارع یگانه مشاغلی بودند که زنان اجازۀ اشتغال به آن‌ها را داشتند. در اروپای قرن ۱۹، از برکت رونق اقتصادی، طبقۀ متوسط[۶] جدید ثروتمندی پدید آمد که اعضای آن برای نگهداری ازخانه‌های پرتجمل‌شان نیاز به چند خدمتکار داشتند. در این دوره، اشتغال به خدمت خانگی برای زنان شغلی «آبرومندتر» از مشاغل صنعتی، نظیر کار در کارخانه‌ها، محسوب می‌شد. پس از جنگ جهانی اول کاهشِ مردان موجب شد که زنانِ بیشتری به مشاغل غیرخانگی روآورند. بسیجِ زنان درخلال جنگ جهانی دوم و افزایشِ تجهیزاتِ کاهندۀ نیروی کار و افزایشِ فرصت‌های شغلی دیگری برای زنان، موجب شد که خدمت خانگی در اروپا به ندرت شغلی تمام‌وقت باشد، مگر برای شمار اندکی از کارگرانی که عموماًً در خانۀ ثروتمندان یا اشراف کار می‌کنند.