خیمنس، خوان رامون (۱۸۸۱ـ۱۹۵۸)
خیمِنِس، خوان رامون (۱۸۸۱ـ۱۹۵۸)(Jimenez, Juan Ramon)
| خوان رامون خیمنس Juan Ramon Jimenez | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۸۱م |
| درگذشت | ۱۹۵۸م |
| ملیت | اسپانیایی |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| آثار | سنگ و آسمان (۱۹۱۹)، فصل تمام (۱۹۴۶) |
| گروه مقاله | ادبیات غرب |
| جوایز و افتخارات | برنده جایزه نوبل ادبیات (۱۹۵۶) |
شاعر تغزلی اسپانیایی، زادۀ اندلس[۱]. در جریان جنگ داخلی، اسپانیا را ترک کرد و در پوئرتو ریکو[۲] در تبعید به‌سر برد. آثار عارفانه و عالمانه‌اش عبارت‌اند از غزل‌های معنوی[۳] (۱۹۱۵)، یادداشت‌های روزانۀ شاعری تازه داماد[۴] (۱۹۱۶)، و خدای مطلوب و طالب[۵]. در ۱۹۵۶ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. نخستین شعرهای خود را با الهام از سمبلیست‌های فرانسوی سرود که ویژگی آن‌ها شکوهمندیِ کلامی است که در غزل‌های معنوی به اوج خود می‌رسد. ازدواج و سفری دریایی در ۱۹۱۶ زبان شعری او را اساساً دگرگون کرد و شعرش از آن پس با سادگی در شکل و واژگان و نوعی عرفان فزایندۀ افلاطونی متمایز شد، به‌ویژه در یادداشت‌های روزانۀ شاعری تازه داماد،سنگ و آسمان[۶] (۱۹۱۹)، و فصل تمام[۷] (۱۹۴۶). در سفر دریایی واپسین سال‌های عمرش، خدا به‌مثابۀ «وجدان» تحقق‌یافتۀ انسان برای او آشکار شد و دو کتاب تأثیرگذار، هرچند پیچیده را، به نام‌های جانور اعماق[۸] و خدای مطلوب و طالب (۱۹۴۹) نوشت؛ خیمنس با کتاب پلاترو و من[۹] (۱۹۱۴)، داستان جالب سفرهای مردی با خرش، مشهور شد.