دروغگویی
دروغگویی
در روان‌شناسی، بیان عمدی حرف‌های نادرُست به‌قصد فریب‌دادن یا گمراه‌کردن دیگران. دروغگویی ممکن است گاهی، مثلاً برای حفاظت از خود یا فریب دشمن در جنگ، موجه باشد. این پرسش که آیا دروغ‌گفتن در هر حال جایز است یا خیر، در میان فلاسفۀ اخلاق[۱] بسیار بحث‌انگیز بوده است؛ به‌ویژه در موقعیت‌های دشوار، مانند اجتناب پزشک از بیان واقعیت به بیماری که مرضی مهلک دارد، یا دروغگویی در زمانی که ابراز واقعیت خلاف رازداری خواهد بود. دروغگویی بیمارگونه[۲] توجیه اخلاقی ندارد. دروغ‌گوی بیمار، معمولاً شیاد یا حقه‌بازی است که با هدفی، مثلاً اخذ پول، تظاهر می‌کند و برای خود هویت جعلی می‌سازد. امروزه در برخی موارد، به‌ویژه در کارهای پلیسی، برای سنجش دروغ‌گو از ابزار و اسباب علمیِ دروغ‌یاب[۳] (برای ثبت تغییرات بدنی، مانند تنفس، ضربان قلب و فشار خون) استفاده می‌شود. همۀ ادیان بزرگ جهان دروغگویی را نهی کرده‌اند.