دم بریده
دُم‌بُریده
عنوانی برای اسب‌های چاپار در دورۀ هخامنشیان. در این دوره دُم اسبان و استرانِ حامل فرامین دولتی را می‌بریدند تا با چنین نشانۀ مشخصی، کسی مانع حرکت آن‌ها نشود؛ و نیز به این گمان که اسبِ بریده‌دُم تیزرفتار شود و سرعتِ بیشتر گیرد. هرودوت و گزنفون از این‌گونه اسبان یاد کرده‌اند. اصطلاح دمُ‌بریده، بعدها، به ترادفِ چالاکی و سخت‌کوشی به‌کار رفت و به‌تدریج معنی آن به حیله‌گری و حقه‌بازی تغییر یافت.