دومینیکن، جمهوری
دومینیکن، جمهوری (Dominican Republic)
| دومینیکن، جمهوری | |
|---|---|
| نام فارسی | جمهوری دومینیکن |
| نام لاتین | Dominican Republic |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با دو مجلس قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۹,۳۷۸,۸۱۸ نفر |
| موقعیت | در حاشیۀ شمالی دریای کارائیب |
| پایتخت | سانتو دومینگو |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۱۹۲.۷ |
| شهرهای اصلی | سانتیاگو، لارومانا، سان‌فرانسیسکو دو ماکوریس، پوئرتو پلاتا |
| زبان | اسپانیایی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۴۸,۶۷۰ |
موقعیت. کشور جمهوری دومینیکن در بخش شرقی جزیرۀ هیسپانیولا[۱] واقع در جزایر هند غربی (آنتیل‌های بزرگ) و در شمالی دریای کارائیب جا دارد. مساحت این کشور ۴۸,۶۷۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر سانتو دومینگو[۲] است.
سیمای طبیعی. کشور دومینیکن حدود دو سوم از جزیرۀ هیسپانیولا را دربرگرفته و از غرب با کشور هائیتی[۳] هم‌مرز است. اقیانوس اطلس در شمال و دریای کارائیب در جنوب آن قرار دارند و گذرگاه مونا[۴] در شرق، آن را از پوئرتو ریکو[۵] و نیز دریای کارائیب را از اقیانوس اطلس جدا می‌کند. دومینیکن سرزمینی کوهستانی است و بخشی از رشته‌کوه‌های کوردیرا سانترال (کوردیرای مرکزی)[۶] با ارتفاع ۳,۱۷۵ متر (کوه پیکودوآرته[۷]) که بلندترین نقطه در جزایر کارائیب است، قسمت میانی آن را تشکیل داده است. رودخانه‌های چندی در این سرزمین جریان دارند که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از یاکۀ جنوبی[۸]، یاکۀ شمالی[۹]، و یونا[۱۰] و دریاچۀ انری‌کیو[۱۱] واقع در نواحی غربی بزرگ‌ترین عارضۀ آبی آن محسوب می‌شود. علاوه بر کوه‌های کوردیرای مرکزی، رشته‌ارتفاعات کوچک‌تری در امتداد ساحل شمالی و نیز در مرز جنوب غربی وجود دارند که دشت‌های پهناور و کم‌ارتفاعی چون درّۀ وسیع و حاصل‌خیز سیبائو[۱۲]، در شمال را در میان خود جا داده‌اند و شهرهای مهم کشور مانند سانتیاگو[۱۳]، لارومانا[۱۴]، سان‌فرانسیسکو دو ماکوریس[۱۵]، و پوئرتو پلات[۱۶] در همین نواحی و اقلیم کشور دومینیکن همانند دیگر نواحی کارائیب گرم و مرطوب همراه با باران‌های فصلی است و بیشترین بارندگی مربوط به نواحی شمالی و شرقی است. پدیدۀ توفند که از مهم‌ترین بلاهای آسمانی ناحیۀ کارائیب است، اغلب در ماه‌های خرداد تا آبان این کشور را تهدید می‌کند و غالباً موجب ویرانی تأسیسات و آسیب‌های جانی و مالی بسیار می‌شود.
اقتصاد. اقتصاد دومینیکن عمدتاً به کشاورزی متکی است و قهوه، کاکائو، توتون، موز، برنج، به‌ویژه، نیشکر محصولات صادراتی آن را تشکیل می‌دهد. صنعت دومینیکن به صنایع سبک از قبیل تصفیۀ شکر، نساجی، کود شیمیایی، رنگ، انواع نوشابه و سیگار محدود می‌شود و گردشگری آن از وضعیت بسیار خوبی برخوردار است و طی پانزده سال اخیر، سالانه دَه درصد رشد مثبت داشته است.
حکومت و سیاست. نوع حکومت دومینیکن، جمهوری چندحزبی با دو مجلس قانون‌گذاری است. رئیس‌‌جمهور که عالی‌ترین مقام کشور است و قدرت اجرایی را در دست دارد برای ۴ سال و از طریق آرا مستقیم مردم انتخاب می‌شود. مجلس سنای این کشور ۳۰ عضو و مجلس نمایندگان آن ۱۴۹ عضو دارد که اعضای آن را مردم هر چهار سال یک‌بار انتخاب می‌کنند.مردم و تاریخ. جمعیت دومینیکن حدود ۹,۳۷۸,۸۱۸ نفر است (۲۰۱۰)، و تراکم نسبی آن ۱۹۲.۷ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. مردم این سرزمین ترکیبی از نژاد اروپایی (اسپانیایی) و افریقایی‌اند و زبان رسمی آنان اسپانیایی است. ۵۱.۵ درصدشان را زنان و ۴۸.۵ درصد را مردان تشکیل می‌دهند و حدود ۸۲ درصد از آنان پیرو کلیسای کاتولیک رُم‌اند. کاریب‌ها ازجمله قدیمی‌ترین اقوام ساکن هیسپانیولا بوده‌اند و آن را کیسکویا می‌نامیدند. کریستوف کلمب در ۱۴۹۲م به این جزیره وارد شد و آن را اسپانیولا نامید که بعدها به هیسپانیولا معروف شد. شهر سانتو دومینگو، قدیمی‌ترین شهر اروپایی قارۀ امریکا، در ۱۴۹۶ ساخته شد. بعدها فرانسوی‌ها نیمۀ غربی جزیره مزبور را تصرف کردند و تا ۱۷۹۵ بخش شرقی را نیز به متصرفات خود افزودند. در ۱۸۰۸، مردمِ بخش شرقی علیه فرانسویان و هائیتی‌ها قیام کردند و با حمایت انگلستان آنان را به‌سوی غرب راندند و قسمت شرقی جزیره را آزاد کردند و جمهوری دومینیکن را در ۲۷ فوریۀ ۱۸۴۴، به سرپرستی پدروسانتانا، تأسیس کردند.