دو و میدانی
دو و میدانی (track and field)
مسابقاتی شامل رشته‌های گوناگون دو، پرتاب و پرش. مسابقات دو مشتمل‌اند بر رشته‌های دوِ سرعت[۱] (۱۰۰ متر)، دوِ بامانع[۲]، دوِ صحرانوردی[۳] و ماراتون[۴] (۲۶ مایل و ۳۸۵ یارد = حدود ۴۲ کیلومتر)؛ رشته‌های پرش عبارت‌اند از پرش ارتفاع[۵]، پرش طول[۶]، پرش سه‌گام[۷] و پرش با نیزه[۸]؛ و رشته‌های پرتابی شامل پرتاب نیزه[۹]، پرتاب دیسک[۱۰]، پرتاب وزنه[۱۱] و پرتاب چکش[۱۲] است.
تاریخچه. نقاشی‌های روی ظروف به‌جامانده از یونانیان نشان می‌دهد که قدمت رقابت‌های دو و میدانی دست‌کم به ۱۶۰۰پ‌م بازمی‌گردد. قهرمانان یونانی و رومی از حقوق خوب و حمایت کافی برخوردار بودند؛ چنان‌که ارسطو، فیلسوف یونانی، هزینه‌های مشت‌زنی را برعهده می‌گرفت که در اولیمپیا[۱۳] مبارزه می‌شد و هزینۀ مسابقات ارابه‌رانی را دولت‌شهرها[۱۴]ی یونان تأمین می‌کردند. در حال حاضر ورزشکاران دو و میدانی بدون دریافت دستمزد به این ورزش می‌پردازند. پس از بازی‌های المپیک[۱۵] جدید در ۱۸۹۶، مفهوم ورزش غیرحرفه‌ای (بدون دریافت دستمزد) متداول شد. امروزه ورزشکاران دو و میدانی امریکا و کشورهای اروپای شرقی تمام‌وقت به این ورزش می‌پردازند و درآمد آنان را سازمان‌های تجارتی یا دولتی تأمین می‌کنند. در حال حاضر ورزش دو و میدانی غیرحرفه‌ای بزرگسالان به‌سرعت در حال ازبین‌رفتن است. کشورها می‌توانند برای رسیدن به رکوردهای جهانی، از موارد زیر بهره‌مند شوند: از آموزش‌های رایانه‌ای و همچنین وسایل ورزشی تخصصی مانند نیزۀ پرشِ فایبرگلاس، تشک‌های فوم، نیزه‌های پرتاب با طرح آیرودینامیک و پیست‌های دو با مواد ترکیبی. در بیست سال اخیر بحث‌های بسیاری در زمینۀ استفاده از داروهای غیرمجاز مانند استروئیدهای آنابولیک[۱۶] و هورمون‌های رشد در ورزش دو و میدانی مطرح شده است.