رابینز، فردریک (۱۹۱۶ـ۲۰۰۳)
رابینْْز، فرِدْریک (۱۹۱۶ـ۲۰۰۳)(Robbins, Fredrick)
پزشک متخصص بیماری‌های کودکان و ویروس‌شناس امریکایی. در اوبرن[۱]، واقع در ایالت آلاباما[۲]، زاده شد. در ۱۹۵۴، با جان اندرز[۳] و تامس ولر[۴] به‌سبب کشت ویروس فلج اطفال در کشت بافت به جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی دست یافت. این موفقیت منجر به ساخت واکسن فلج اطفال، دستیابی به روش‌های تشخیص پیشرفته، و جداسازی ویروس‌های جدید شد. رابینز در ۱۹۴۰ از دانشکده پزشکی دانشگاه هاروارد فارغ‌التحصیل شد و طی جنگ جهانی دوم، سرپرست یکی از آزمایشگاه‌های تشخیص پزشکی ارتش امریکا و بخش ریکتزیا بود و دربارۀ همه‌گیری‌های هپاتیت عفونی، تیفوس، و تب کیو مطالعاتی صورت داد. پس از جنگ، تحصیلات تخصصی خود را به پایان رساند و در ۱۹۴۸، در بیمارستان کودکان بوستون به اندرز و ولر پیوست. در ۱۹۵۲، آنان موفق به تکثیر ویروس فلج اطفال در مخلوطی از یاخته‌های جنینی پوست و یاخته‌های ماهیچه‌ای معلق در محیط کشت شدند و نظریۀ تکثیر‌نشدن این ویروس در یاخته‌های غیرعصبی را رد کردند.