رامون کاخال، سانتیاگو (۱۸۵۲ـ ۱۹۳۴)
رامون کاخال، سانْتیاگو (۱۸۵۲ـ ۱۹۳۴)(Ramon y Cajal, Santiago)
| سانتیاگو رامون کاخال Santiago Ramon y Cajal | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۵۲م |
| درگذشت | ۱۹۳۴م |
| ملیت | اسپانیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در ساراگوسا |
| شغل و تخصص اصلی | زیست شناس |
| شغل و تخصص های دیگر | کالبدشناس |
| آثار | ساختار دستگاه عصبی انسان و سایر مهره داران (۱۹۰۴)؛ تحلیل رفتن و نوسازی دستگاه عصبی (۱۹۱۳ـ۱۹۱۴) |
| گروه مقاله | پزشکی |
| جوایز و افتخارات | برنده جایزه نوبل پزشکی (۱۹۰۶) |
زیست‌شناس یاخته‌ای[۱] و کالبدشناس[۲] اسپانیایی. به‌سبب کشف ریزساختارهای دستگاه عصبی به جایزۀ نوبل پزشکی ۱۹۰۶ دست یافت. پژوهش‌های کاخال نشان دادند که واحد سازندۀ دستگاه عصبی یاخته‌های عصبی یا نورون‌ها[۳]یند. رامون کاخال در پتیا د آراگون[۴] زاده شد و در ساراگوسا[۵] درس خواند. سپس، به گروه پزشکی ارتش پیوست. از ۱۸۸۴ تا ۱۸۸۷، در والنسیا؛ از ۱۸۸۷ تا ۱۸۹۲، در بارسلونا، و از ۱۸۹۲ تا ۱۹۲۱، در مادرید استاد بود. در ۱۹۰۰، به مدیریت انستیتوی ملی بهداشت[۶] رسید که تازه تأسیس شده بود. در ۱۹۲۱، انستیتو کاخال[۷] در مادرید به یاد او تأسیس شد. کاخال نشان داد که آکسون[۸] یاخته‌های عصبی به مادۀ خاکستری[۹] دستگاه عصبی مرکزی[۱۰] ختم می‌شود، نه به آکسون‌ها یا تنۀ دیگر سلول‌های عصبی. این یاخته‌ها نشان می‌دادند دستگاه عصبی شبکه نیست. در ۱۸۹۷، پژوهش‌هایی روی قشر مخ[۱۱] انسان صورت داد و چندین نوع یاختۀ عصبی را توصیف کرد. او نشان داد که ساختار این نوع یاخته‌ها برحسب محل و عملکرد ناحیۀ مورد بررسی تغییر می‌کند. در ۱۹۰۳، کاخال در یاخته‌های بدن تارچه‌های عصبی[۱۲] را کشف کرد و دریافت که تنۀ یاخته[۱۳] هم در هدایت[۱۴] نقش دارد. ساختار دستگاه عصبی انسان و سایر مهره‌داران (۱۹۰۴)، و تحلیل‌رفتن و نوسازی دستگاه عصبی (۱۹۱۳ـ۱۹۱۴) از آثار اوست.