زیبا
زیبا
رمانی واقع‌گرایانه به فارسی، نوشتۀ محمد حجازی، در ۱۳۱۱ش. در این رمان که توصیفِ انحطاطِ اخلاقی و اجتماعی جامعۀ ایران در سال‌های پس از مشروطیت است؛ راوی ماجرا، میرزاحسین‌خان، که در زندان به‌سر می‌برد، ماجرای زندگی خود را برای وکیل مدافعش می‌نویسد. او طلبه‌ای روستایی و ساده‌دل است که برای ادامۀ تحصیل به پایتخت می‌آید؛ اما پس از آشنایی با زنی بی‌بندوبار به‌نام زیبا، در تار و پود دسیسه‌های شهوانی و سیاسی، گرفتار می‌شود. نویسنده در این اثر، که می‌توان آن را یکی از بهترین رمان‌های اجتماعیِ ایران دانست، جامعه‌ای آشفته را توصیف می‌کند که انقلاب ناکام مشروطه را پشت سر نهاده و حاکی از درگیری میراث‌خواران بر سرِ قدرت و ثروت است.