سان مارینو، جمهوری
سانْ مارینو، جمهوری (San Marino)
| سان مارینو، جمهوری | |
|---|---|
| نام فارسی | سان مارینو |
| نام لاتین | San Marino |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری |
| جمعیت | 31,887 نفر |
| موقعیت | در درون‌بوم ایتالیای مرکزی |
| پایتخت | سان مارینو |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | 522/7 |
| زبان | ایتالیایی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | 61 |
| واحد پول | یورو |
موقعیت. کوچک‌ترین جمهوری اروپا که در درون‌بوم ایتالیای مرکزی جا دارد. مساحت آن ۶۱ کیلومتر مربع و شهر سان مارینو[۱] پایتخت آن است.
سیمای طبیعی. سان مارینو دومین کشور کوچک جهان است که در کوه‌های آپنن[۲] و در میان خاک کشور ایتالیا محصور است و حدوداً در ۲۰کیلومتری دریای آدریاتیک قرار دارد. کوه تیتانو[۳]، با ارتفاع ۷۳۹ متر، و با دژ قدیمی و زیبای روکا[۴] بر فراز آن، شهر کوچک سان مارینو را در دامنۀ تند و پرشیب غربی خود جا داده است. اراضی سان مارینو از جنگل و مرتع پوشیده شده و موجودیت و بقای آن در طول تاریخ، مدیون ناهمواری و سرسختی طبیعت است. این سرزمین که عنوان کهن‌ترین دولت مستقل اروپایی را داراست. از طریق فرودگاه و بندر ایتالیایی ریمینی[۵]، در ساحل دریای آدریاتیک، با دیگر نواحی جهان مرتبط است. کشور مذکور اقلیمی معتدل و نسبتاً پرباران دارد و زمستان‌های سرد و تابستان‌های گرم از ویژگی‌های آن است. رودخانه‌های سان مارینو و مارانو[۶] آن را مشروب می‌کنند و علاوه بر شهر کوچک و زیبای سان مارینو، که سابقۀ آن به قرن ۵م می‌رسد، دیگر شهرهای مهم آن عبارت‌اند از سراواله[۷]، موراتا، و مونته جاردینو.
اقتصاد. تا ۵۰ سال پیش، کشاورزی منبع اصلی درآمد این کشور بود و نقش مهمی در اقتصاد این سرزمین ایفا می‌کرد. مناظر و چشم‌اندازهای بسیار زیبا، طبیعت بکر، و وجود دژها و باروهای تاریخی، موجب رونق گردشگری در دهه‌های اخیر شده و روزبه‌روز بر شمار گردشگران آن افزوده است؛ آمار سال ۲۰۰۰ حاکی است که ۳.۰۷میلیون گردشگر، در طول یک سال، به این کشور کوچک سفر کرده‌اند و درآمد آن معادل ۳۰۰میلیون یورو بوده است. با این وصف، کشاورزی آن هنوز جایگاه ممتازی دارد و آمار ۱۹۹۸ حاکی است که ۱۰۰۰ هکتار زمین به کشت مکانیزۀ گندم، جو، ذرت، و انگور اختصاص یافته است. سان مارینو در زمینۀ صنعت نیز موقعیت نسبتاً خوبی دارد. سنگ و مصالح ساختمانی، به‌ویژه سرامیک، شراب، انواع نان و شیرینی، منسوجات روغن و مواد براق‌کننده، صادرات آن را تشکیل میدهند. افزون بر آن، انواع لوازم صنعتی و ماشین‌آلات، نفت و مشتقات نفتی، طلا و کفش ازجمله واردات آن محسوب می‌شود و نیروی الکتریستۀ مورد نیاز آن را ایتالیا تأمین می‌کند.
حکومت و سیاست. کشور سان مارینو دارای حکومت جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری است. مجلس کشور مزبور از ۶۰ نماینده تشکیل شده که هر پنج سال یک بار با آرای عمومی انتخاب می‌شوند. از میان اعضای مجلس مزبور دو نفر برای مدت شش ماه به‌عنوان رئیس دولت و سرپرست کشور برگزیده می‌شوند و زمام امور اجرایی را در دست می‌گیرند. خدمت در ارتش سان مارینو اختیاری است و افراد شانزده تا ۵۵ساله همواره ذخیرۀ دفاعی تلقی می‌شوند و در کنار آن ۵۰ نفر پلیس انتظامی امور امنیتی کشور را برعهده دارند. با این‌که سان مارینو طی جنگ‌های اول و دوم جهانی بی‌طرفی خود را حفظ کرد، از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۴ در اشغال ارتش آلمان نازی بود. اکنون این کشور با ۷۰ کشور دیگر روابط سیاسی دارد و یکی از اعضای سازمان ملل متحد و اتحادیۀ اروپا است.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور سان مارینو حدود ۳۱,۸۸۷ نفر است (۲۰۱۱) و تراکم نسبی آن به ۵۲۲.۷ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. ۸۵ درصد از ساکنان آن را سان مارینویی‌ها تشکیل میدهند و ۹۵ درصد از آنان پیرو آیین کاتولیک رومی‌اند. ۸۹ درصد از جمعیت این کشور شهرنشین‌اند و ایتالیایی‌زبان رسمی آنان است. بعضی روایات حاکی از آن است که مارینوس قدیس[۸] در قرن ۱۴م با گروهی از هواداران خود به این مکان سفر کرد و در آن‌جا ساکن شد. مدارک و اسناد تاریخی گویای آن است که این سرزمین از قرن ۱۲م به‌صورت خودگردان اداره می‌شده و قانون اساسی آن، که هنوز هم به همان صورت رسمیت دارد، متعلق به ۱۶۰۰م است و از کهن‌ترین قانون‌های اساسی اروپا محسوب می‌شود. در ۱۸۱۵ که کنگرۀ وین برای روشن‌شدن وضع اروپا پس از ناپلئون بناپارت تشکیل شد، استقلال و تمامیت ارضی سان مارینو را تأیید و تضمین کرد. جوزپه گاریبالدی[۹] (۱۸۰۷ـ۱۸۸۲) که در مبارزات خود برای وحدت ایتالیا به سان مارینو پناه برده بود، پس از پیروزی، به تمامیت ارضی سان مارینو و برقراری روابط دوستانه با کشور ایتالیا کمک بسیار کرد و راه‌های جدیدی برای ارتباط با سان مارینو احداث نمود و بدین‌سان کشور مزبور را از انزوا درآورد و ایتالیایی‌ها را به رفتن و اقامت در سان مارینو تشویق کرد و زبان ایتالیایی را در کشور مزبور رسمیت بخشید. اگرچه بسیاری از ساکنان سان مارینو طی دهه‌های اخیر به امریکا مهاجرت کرده‌اند، متقابلاً ایتالیایی‌های بسیاری نیز به سان مارینو رفته‌اند و در آن سرزمین مقیم شده‌اند.