سبک بین المللی
سبک بین‌المللی (international style)
از سبک‌های معماری، و از مراحل آغازین و تأثیرگذار جنبش مدرن[۱]. در دهۀ ۱۹۲۰ در غرب اروپا پا گرفت، و در دهۀ ۱۹۳۰، به‌ویژه در امریکا، به اوج رسید. چیرگی اشکال هندسی، به‌ویژه مستطیل‌ها، تأکید بر ترکیب‌بندی نامتقارن، صرفِ هزینۀ گزاف برای شیشه‌کاری، و دیوارهای سفیدکاری شده، از مشخصات این شیوه‌اند. نمونه‌های آن عبارت‌اند از ساختمان باوهاوس[۲]، کار والتر گروپیوس[۳]، دسائو[۴]، آلمان (۱۹۲۵ـ۱۹۲۶)؛ ویلا ساووی[۵]، کار لوکوربوزیه[۶]، در پوئاسی[۷]، فرانسه (۱۹۲۷ـ۱۹۳۱)؛ کتابخانۀ ویپوری[۸]، در فنلاند (اکنون در روسیه)، کار آلوار آلتو[۹] (۱۹۲۷ـ۱۹۳۵)؛ و پاویون بارسلون[۱۰]، کار میس وان در روهه[۱۱] (۱۹۲۹). اصطلاح «سبک بین‌المللی» را فیلیپ جانسون[۱۲] و آلفرد بار[۱۳] در ۱۹۳۲ برای توصیف کارهای لوکوربوزیه، گروپیوس، و میس وان در روهه، (و دیگران) ابداع کردند. گاهی این اصطلاح در اشاره به کلّ جنبش مدرن نیز استفاده می‌شود.