سفر
سَفَر
اصطلاحی عرفانی. عارفان توجّه قلب سالک به‌سوی مقصود را سَفَر می‌خوانند. این امر یکی از ارکان تصوف است و مشایخ صوفیه برای آن اهمیت و آداب و شرایط خاصی قائل بودند. در این سفر، مسافر: قلب سالک، مقصدِ سفر: قرب به حضرت حق، راهنمای سفر: شیخِ سالک، و مرکبِ سفر: بدن سالک است. در این میان، سرعت سیر و نیز نهایتی که سفر در آن متوقّف می‌شود، گذشته از استعداد ذاتی سالک بستگی تمام به کیفیّت سلوک و توانایی شیخ دارد. از این‌رو، شماری از سالکان در مدّتی کوتاه به نهایت سیر می‌رسند، و شماری دیگر نیز پس از سال‌های طولانی سلوک، باز در نخستین مراحل متوقّف می‌شوند. سالک چه مبتدی و چه منتهی، هرگز نباید دست از انجام فرامین شریعت بردارد. عارفان، معمولاً اسفار را بر چهار قسم بنیان می‌نهند، هرچند در چگونگی و نام‌گذاری این اسفار اربعه، اختلاف دارند.