سلوک
سلوک
(به معنی راه‌یافتن و راه‌سپردن) در اصطلاح عرفا، نوعی راه‌رفتن است، در شریعت از جهل به سوی علم، و در طریقت از اخلاق ناپسند به اخلاق نیک، و در حقیقت، از هستی مجازی خود گذشتن و به هستی حق پیوستن. سالک این سیر را به دو گونه می‌پیماید؛ یکی «سیر الی‌الله» که حد و نهایت دارد و دیگر «سیر فی الله» که بی‌نهایت است. عرفا برای سالکانی که سلوک در پیش می‌گیرند شرایطی مختلف تعیین کرده‌اند، اما اهل حقیقت یا اهل توحید معتقدند که سالکان بر دو نوع‌اند؛ یکی طالب طریقت است که به او سالک ارضی گویند و باید در سلوک شروطی را رعایت کند و دیگر «سالک سماوی» که کارش مشاهده است، نه مجاهده. سلوک بدون همراهی شیخِ کامل ممکن نیست.