شارل هفتم (۱۶۹۷ـ۱۷۴۵)
شارل هفتم (۱۶۹۷ـ۱۷۴۵)(Charles VII)
(یا: کارل آلبرشت[۱]؛ شارل آلبر[۲]) امپراتور امپراتوری مقدس روم[۳] (۱۷۴۲ـ۱۷۴۵) و فرمانروای باواریا (۱۷۲۶ـ۱۷۴۵). در ۱۷۴۲، در مخالفت با فرانتس[۴]، از خاندان هابسبورگ[۵] و دوک اعظم توسکان[۶] و شوهر ماری ترز[۷]، امپراتور امپراتوری مقدس روم شد. شارل آلبرشت پس از به‌ارث بردن تاج‌وتختِ باواریا، از ادعای خود بر تاج‌وتخت اتریش دست برداشت و امپراتوری شارل ششم[۸] و ولیعهدی ماریا ترزا، دختر وی، را به رسمیت شناخت. درپی مرگ شارل ششم در ۱۷۴۰، شارل آلبرشت بی‌درنگ به جمع مخالفان ترزا پیوست و با کمک پروس[۹] و فرانسه با نام امپراتور شارل هفتم تاج‌گذاری کرد (۱۷۴۲)؛ لیکن هم‌زمان با تاج‌گذاری وی نیروهای اتریش، باواریا را درهم نوردیدند. کمی پیش از مرگش، با حمایت‌های پروس و فرانسه سرزمین‌های از دست‌رفته را بازگرفت. پس از او، فرانتس اول[۱۰]، شوهر ماریا ترزا، به امپراتوری انتخاب شد.